بررسی رابطه ی روانشناسی تربیتی با ارتقاء کیفیت آموزش و تربیت اجتماعی دانش آموزان در مدارس(مطالعه ی موردی: معلمان مقطع ابتدایی شهرستان خواف)

روانشناسی تربیتی مطالعه ی چگونگی تدریس و تربیت و کارآیی آنها در وضعیتهای آموزشی، در روانشناسی تدریس و یادگیری، در روانشناسی دانش آموز و معلم و کلاس و مدرسه و در روانشناسی اجتماعی محیط ها و سازمان های آموزشی است. در این مقاله به بررسی ارتباط روانشناسی تربیتی با ارتقاء کیفیت آموزشی و تربیت اجتماعی دانش آموزان پرداخته می شود. روش انجام این پژوهش کمی می باشد. جامعه ی آماری شامل معلمان مقطع ابتدایی شهرستان خواف می باشد که با استفاده از فرمول کوکران برای بررسی برای تعیین حجم نمونه ۱۹۶ نفر به عنوان نمونه ی آماری در نظر گرفته شدند. برای تحلیل داده ها از نرم افزار spss و روش رگرسیون استفاده شده است. در این مقاله یک فرضیه ی اصلی و چهار فرضیه ی فرعی مطرح شد که نتایج حاصل از تحلیل به تایید آنها اشاره دارد. فرضیه ی اصلی مطرح کننده ی این است که بین روانشناسی تربیتی با ارتقاء کیفیت آموزش و تربیت اجتماعی دانش آموزان رابطه معناداری وجود دارد. در جدول تحلیل واریانس که معنی داری کل مدل را ارزیابی می کند مقدار معناداری کمتر از ۰.۰۵ می باشد، پس در سطح خطای ۰.۰۵ مدل معنادار می باشد. این بدان معناست که بین روانشناسی تربیتی با ارتقاء کیفیت آموزش و تربیت اجتماعی دانش آموزان رابطه معناداری وجود دارد و ارتقاء کیفیت آموزش و تربیت اجتماعی دانش آموزان پیش بینی کننده روانشناسی تربیتی است.