آمادگی سازمان های سلامت در زمان بحران: یک مطالعه کیفی

مقدمه: تاب آوری در واقع توانایی انعطاف پذیری یک سیستم برای تنظیم عملکرد خود قبل، حین یا بعد از تغییرات، اختلالها وفرصتها به منظور حفظ عملیات مورد نیاز تحت شرایط مورد انتظار یا غیرمنتظره است.COVID-۱۹تاثیرات زیادی بر سازمان های سلامت گذاشت اما بسیاری از آنها به اندازه کافی در برابر این همه گیری مقاوم نبودند. ساختن سیستمهای سلامت انعطاف پذیرتر نیاز به سرمایه گذاری های قابل توجه جهت آمادگی سازمان ها در برابر چنین بحران هایی است هدف از این مطالعه بررسی نحوه آمادگی سازمانهای سلامت در قبل، حین یا بعد از بحران هاست.روش کار: این پژوهش، یک مطالعه کیفی ا ست که به روش تحلیل محتوا انجام شد. داده ها از طریق برگذاری جلساتFGDبا حضور ا ساتید و دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پز شکی کرمان در رشته های مختلف مدیریت خدمات بهدا شتی درمانی، سیا ستگذاری سلامت، اقتصاد سلامت و سلامت در بلایا انجام شد. درنهایت متن مصاحبه ها به روش تحلیل محتوا و با کمک نرم افزارMaxQDA۲ تحلیل شد.یافته ها: بر اساس یافته های این مطالعه تاب آوری و آمادگی سازمان های سلامت در قبل، حین و بعد از بحران منوط به موفقیت آنها در این مراحل می باشد، آمادگی سازمان در برابر بحران، شناسایی و کشف بحران، اندازه گیری و تحلیل بحران، مدیریت و واکنش به بحران، بازیابی سازمان و برگشت به مرحله ثبات و اشتراک گذاری تجارب و یادگیری از دیگران. هر کدام از این مراحل شامل ابزار و روش های خاص مدیریتی است.نتیجه گیری:تاب آوری تابعی از برنامه ریزی و آماده سازی برای بحران های آینده (تاب آوری برنامه ریزی شده) است بنابراین هر سازمانی بتواند در این زمینه عملکرد خوبی داشته باشد، تاب آوری مناسب تری در زمان بروز بحران ها از خود نشان خواهد داد