بررسی مولفه های معماری منطقه گرا با گرایش اثرپذیری از الگوهای فرهنگی اجتماعی ( از دیدگاه صاحب نظران)

منطقه گرایی ، معنایی فراتر از توجه کالبدی به ویژگی های بارز مکانی دارد در این راستا، منطقه گرایی می تواند با بهرهگیری از فرهنگ بستر در راستای نیاز و کارکرد، پاسخ مناسبی برای کشورهای در حال توسعه باشد که دغدغه هویت فرهنگی دارند. منطقه گرایی مدرن انتزاعی بیشتر به دنبال ایجاد مسائل فرهنگی می باشد و همچنین از عناصر طراحی استفاده میکند تا فرهنگ غالب منطقه را تعریف کند که در طبقه بندی اوزکان با عنوان الگوی فرهنگی ذکر شده است . معماران هندی مانند کورهآ، روال، دوشی در زمانی کار خود را شروع کردند که کشور هند به دنبال استقلال بود و زمان بعد از استعمار را سپری میکرد. اغلب این معماران تحت تاثیر فلسفه طراحی معماران غربی مانند لوکوربوزیه و لویی کان بوده اند، جنبه دیگری که این معماران در آن مشترک هستند که بیشتر کارهایشان در کشورهای در حال توسعه بوده است . در ایران معمارانی مانند هوشنگ سیحون،کامران دیبا و نادر اردلان برای دستیابی به هویت فرهنگی تلاش هایی کرده اند. همچنین این معماران را میتوان به عنوان معماران منطقه گرا- مدرن نام برد. وظیفه منطقه گرایی ، تجدید نظر درباره معماری ، با توجه به مفهوم منطقه است . این موضوع هم به پیوندهای پیچیده انسانی مربوط میشود و هم به تعادل اکوسیستم و مسائل زیست محیطی . هدف منطقه گرایی ایجاد تنوع در عین سود بردن از مزایای جهانی است . معماری منطقه گرا به انسان کمک میکند که خود را با روحیه ی مکان یکی بداند ، و به او حسی از تعلق و ایمنی میدهد. در نگارش این مقاله با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی ابتدا منابع مکتوب مرتبط با موضوع جمع آوری و سپس اطلاعات مورد نیاز استخراج گردید. روند مطالعه در این پژوهش با مرور، واکاوی و ترکیب سوابق مطالعاتی موجود در رابطه با موضوع صورت گرفته است . با تجزیه تحلیل آثار این معماران می توان رویکرد طراحی این معماران و تفسیر آنها از ویژگی های محلی و نحوه برخوردشان را به شاخصه ایی برای طراحی خود تبدیل کرد.