انتخاب بهینه سیستم حمل و نقل همگانی شهری با رویکرد مهندسی ارزش (مطالعه موردی: شهر تهران)

امروزه ازدیاد جمعیت شهری و توسعه و گسترش شهرها، سبب افزایش تعداد و مدت زمان سفرهای شهری شده است. بنابراین توسعه شبکه ها و سیستم های جدید در صنعت حمل و نقل جهت جلوگیری از ترافیک های سنگین، دسترسی نامطلوب شهروندان، آلودگی های زیست محیطی و ... در کلان شهری همانند تهران، امری اجتناب ناپذیر است. از اینرو در این تحقیق با مطالعه و بررسی پارامترهای موثر بر انتخاب سیستم حمل و نقل همگانی شهری بهینه مبتنی بر مهندسی ارزش تلاش شده است، مناسب ترین سیستم حمل و نقل شهری جهت توسعه پایدار ارائه گردد. در راستای اولویت بندی بین سیستم های حمل و نقل همگانی شهری مبتنی بر مهندسی ارزش ابتدا با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP)، در مطالعه ای جامع شاخص هایی اصلی همچون مدیریتی، اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی شناسایی شدند. سپس معیارهای اصلی در ۴ دسته کلی (معیارهای مدیریتی، اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی ) و همچنین ۱۴ شاخص فرعی (سطح (۲ در قالب پرسشنامه ای توزیع شده در بین خبرگان و کارشناسان حوزه مربوطه، طبقه بندی شدند. جهت اولویت بندی و امتیار دهی به معیارهای مورد بررسی از روش تحلیلی سلسله مراتبی (AHP) در نرم افزار Expert Choice استفاده گردید. نتایج حاصل از تحلیل معیارهای اصلی و فرعی جهت انتخاب سیستم حمل و نقل همگانی شهری از میان سیستم های پرکاربرد جابجایی درون شهری همچون اتوبوس یا BRT، تاکسی یا ون، مترو یا قطار شهری و تاکسی های اینترنتی نشان داد که استفاده از مترو یا قطار شهری به عنوان کارامدترین و موثرترین سیستم حمل و نقل همگانی شهری مطرح می باشد.