شناخت و بررسی شیوه های متداول در باز زنده سازی بناهای تاریخی

یادمان های تاریخی در اقصی نقاط دنیا به عنوان نماینده فرهنگ ، هنر و فن معماری زمان خود هستند. مساله آثار و ابنیه تاریخی و چگونگی رویارویی و برخورد با آنها به عنوان یادمان های تاریخی ، از سالها پیش و به ویژه یک قرن اخیر از اهمیت ویژه و روزافزونی برخوردار شده است . بر همین اساس و با توجه به شرایط جامعه و نیازهای روز در بهره برداری از بناهای تاریخی مسئله باززنده سازی آنها مطرح می شود. بناهای تاریخی به مثابه یادگار های فرهنگی با گذشت زمان و تغییر در نیازهای جامعه بی استفاده و فرسوده خواهند شد. اما متاسفانه سیما و ساختار کالبدی آثار تاریخی در ایران با نفوذ و هجوم تکنولوژی، فرهنگ و سیمای شهری، و همزمان با آن ارزشهای فرهنگی و بومی روز به روز و بیش از پیش مخدوش می شوند. بدیهی است ادامه این روند آثار تاریخی ما را نیز به دنبال شهرها از هویت و سیمای اصیل خود دور خواهد کرد. ازاین رو در طرحهای باز زنده سازی، بافت های با ارزش نیازمند نگرشی ویژه اند؛ به گونه ای که علالوه بر پاسخگویی به نیازهای روز و اساسی ساکنان آنها، باید هویت ساختاری، کالبدی و فرهنگی ان نیز با ژرف اندیشی و نگرشی عمیق تر از گذشته مورد عنایت واقع شود. در این پژوهش که به روش کتابخانه ای اسنادی و با استفاده از بررسی مطالب داخل کتاب ها و مقالات انجام پذیرفته است به شناخت و بررسی شیوه های متداول در باز زنده سازی بناهای تاریخی پرداخته ایم .