شناخت عناصر کالبدی حس تعلق به مکان در شهر دامغان

حس تعلق به مکان را میتوان رابطهای عاطفی و پرمعنا بین شخص و مکان توصیف کرد، پیوندی احساسی که مردم آن مکان را به عنوان قرارگاهی برای بازگشت بدان ارزشمند بدانند. در حقیقت احساس تعلق به مکان شاخصی است که از طریق آن می توان میزان متمایز بودن آن مکان را برای مردم، نسبت به دیگر مکانها سنجید. با توسعه روزافزون زندگی شهری، فرآیند پیشرفت شهرها متمایل به رنگ باختن انسان و ویژگیهای او در طراحی گشته است؛ و این موضوع در رابطه با طراحیهای ویژه افراد دارای معلولیت بیشتر به چشم میخورد. بر این اساس، صاحبنظران در علوم معماری و شهرسازی، در پی خلق فضاهایی برآمدند تا بتوانند فضایی شایسته و درخور استفاده کنندگان این محیطها طراحی کنند؛ و این امر ممکن نبود جز با بهره مندی از ایجاد حس تعلق به مکان که در ارتقاء کیفیت محیط های شهری و فضاهای مسکونی نقش بسیار مهمی ایفا میکرد. حس تعلق از مهمترین ابعاد رابطه انسان و مکان است. انسان هنگامیکه در تعامل با مکان قرار میگیرد، بدان معنا بخشیده، نسبت به آن احساس تعلق کرده و دلبسته آن میشود.