تبیین عوامل زیست محیطی موثر بر پایداری اقامتگاههای بومگردی قطب گردشگری کنگاور

اقامتگاههای بومگردی یکی از رویکردهای نوظهور در راستای اصلاحات روستاها هستند که هدف آنها احیاء ساختارهای روستا در جهت توسعه است با توجه به اینکه اقامتگاههای بومگردی می توانند گامی در جهت پایداری جوامع محلی در تمام ابعاد زیست محیطی باشند؛ بنابراین شناسایی مولفه های زیست محیطی اثرگذار بر پایداری این اقامتگاهها گامی موثر در تحقق اهداف پیش بینی شده برای ایجاد و توسعه آنها در راستای اهداف توسعه پایدار روستایی می باشد. این پژوهش بر آن است به روش توصیفی -تحلیلی مهم ترین عوامل زیست محیطی موثر بر پایداری اقامتگاههای بومگردی قطب گردشگری کنگاور را شناسایی کند. روش جمع آوری اطلاعات مبتنی بر مطالعات کتاب خانه ای و میدانی (پرسشنامه ) است . ۲۵۰پرسشنامه بین سکنه و ۳۰ پرسشنامه در بین مدیران و کارآفرینان پرشده و برای تجزیه و تحلیل دادهها از میانگین و انحراف معیار استفاده شده است . نتایج تحقیق نشان می دهد در گویه های مرتبط با بعد زیست محیطی گویه میزان استفاده از مصالح ارگانیک (طبیعی و بومی ) و نیز گویه میزان هماهنگی اقامتگاه با اقلیم محیط به ترتیب در اولویت های اول و دوم و گویه کیفیت دفع فاضلاب در اولویت آخر قرار دارد . رتبه بندی روستاهای مورد بررسی به تفکیک میزان پایداری زیست محیطی نشان می دهد که روستای فش در بالاترین رتبه ، روستای کندوله در رتبه دوم و در نهایت روستای حسن آباد در پایین ترین رتبه قرار گرفته است . رتبه بندی میزان پایداری اقامتگاههای بومگردی به تفکیک گروههای هدف نشان می دهد که از دید سکنه پایداری زیست محیطی اقامتگاههای بومگردی نسبت به گروه کارآفرینان بیشتر ارزیابی شده است . به گونه ای که سکنه در رتبه اول نسبت به کارآفرینان قرار گرفتند. این وضعیت می تواند نشانگر آن باشد که فعالیت مدیران اقامتگاههای بومگردی و کارآفرینان این حوزه که فعالیت مستقیم در این زمینه دارند نسبت به گروه سکنه منفی تر است .