آسیب شناسی ارائه خدمات شهری در محلات بافت فرسوده با تاکید بر افزایش رضایتمندی ساکنین

امروزه در هر جامعه شهری حضور و نمود آسیب های اجتماعی مانند اعتیاد، طلاق، کودکان کار و خشونت یکی از واقعیت های اجتماعی است و هیچ جامعه ای را نمی توان به دور از این گونه آسیب های اجتماعی متصور شد. در این میان بافت های فرسوده، مناطق حاشیه نشین و شهرک ها در اطراف شهرها، کانون های مناسبی برای بروز انواع آسیب های اجتماعی هستند. بافت های فرسوده شهری ناهنجاری های بسیاری را پیش روی ساکنان این بافت و حتی دیگر بخش های شهر قرار داده اند؛ از جمله مهم ترین مشکلات و ناهنجاری ها، مبحث امنیت اجتماعی حاصل از این بافت می باشد. که تبدیل به یکی از مهم ترین موضوعات پیش روی مدیریت شهری شده است. ناطق حاشیه نشین و بافت های فرسوده خصوصا در کلانشهرها از جمله تهران، به دلایل مختلف همچون ناپداری و نفوذ ناپذیری و نیز وجود گروههای ناهمگون اجتماعی و از بین رفتن حس تعلق، زمینه لازم برای انواع مشکلات و آسیب های اجتماعی را فراهم آورده اند. مسئله بافت های فرسوده از جمله چالش های اصلی، اکثر شهرهای ایران است. در حال حاضر با مهاجرت ساکنین قدیمی محلات دارای بافت فرسوده به سایر مناطق پایتخت، بافت های فرسوده در این محلات با تغییر کاربری از بافت مسکونی به یک بافت سکونتگاهی موردی مانند سکونتگاه کارگران و افراد معتاد، تغییر کاربری و نیز ایجاد خانه های مجردی یکی از بزرگ ترین موانع نوسازی بافت های فرسوده در محله های قدیمی و پرآسیب شهر تهران می باشد چرا که مانع ورود سرمایه گذاران به داخل این بافت ها می شود. در این راستا شناخت صحیح ابعاد آسیب های وارد شده به بافت های فرسوده شهری در مواقع حوادث طبیعی به عنوان اولین گام در فرایند مدیریت بحران محسوب می گردد. بکارگیری سرمایه های اجتماعی و مشارکت دادن مردم در طرح های مداخله در بافت های فرسوده شهری یک اقدام غیر متمرکز و از پایین به بالاست که علاوه بر صرف زمان و هزینه کم تر، موجب رضایت بیشتر مردم و استقبال آنها از اجرای این طرح ها می شود.