جایگاه ضروری شهرداری در رسیدن به توسعه خدمات پایدار شهری

رهیافت توانمند سازی مسبوق به ابتکار عمل بانک جهانی از دهه۱۹۹۰ به منظور ساماندهی سکونتگاههای غیر رسمی جایگزین رهیافتهای قبلی تخریب و یا زمین و خدمات شده است. این رهیافت افراد ساکن در این نوع سکونتگاهها را نه به عنوان معضل بلکه به عنوان دارایی می نگرد و ارتقای وضعیت اجتماعی- اقتصادی آنها را با نقش تسهیل گر دولت بر عهده خود آنان می گذارد تا تعهد و توانمند سازی را جایگزین فرهنگ استحقاق و فرهنگ فقر بنماید. مطرح شدن توسعه ی پایدار، به عنوان شعار اصلی هزاره سوم ناشی از اثرات شهرها برگستره زیست کره و ابعاد مختلف زندگی انسانی است. امروزه پدیده شهری کره زمین را تسخیر نموده و به دنبال رشد سریع و نامتعادل شهرها، پیامدهای نامطلوب اقتصادی، اجتماعی و کالبدی را به همراه داشته است. بدون شک بحث از پایداری و توسعه پایدار بدون توجه به شهرها و شهرنشینی بی معنی خواهد بود. برآوردهای سازمان های بین المللی فعال در زمینه اسکان بشر، حدود یک میلیارد نفر از جمعیت جهان اکنون در زاغه ها و حاشیه های شهری یا به صورت اسکان غیررسمی زندگی می کنند در واقع سکونتگاه های غیر رسمی به عنوان آینه تمام نمای مسائل شهری، دارای جایگاه و اهمیت ویژه در تحقیقات اجتماعی می باشد. در همین راستا توسعه شهری زمانی می تواند در جهت پایداری قرار گیرد که بتواند راهکارهایی مشخص، برای تامین مطلوب نیازهای خدماتی ساکنان ارائه دهد، لکن به علت نگرش بخشی، ضعف ساختاری مدیریت شهری و فقدان مشارکت مردمی، سازمان های خدمات رسان شهری نتوانستند به صورت کارا به توزیع فضایی عادلانه خدمات بپردازند. برنامه ریزی آمایش سرزمین به عنوان راه حل مسائل و مشکلات ذکر شده در فوق به عنوان یکی از مهم ترین رویکردهای برنامه ریزی در غالب کشورهای جهان است.