بررسی جامع رویکرد یادگیری مستقیم در نظام تعلیم و تربیت

در یادگیری مستقیم، معلمان نقش مهمی در فرآیند یادگیری دارند. معلمان ارائه دهندگان اطلاعات یا ارزیاب هایی هستند که یادگیرندگان را برای دریافت پاسخ های صحیح زیر نظر می گیرند، با این حال یادگیرندگان به عنوان یادگیرندگانی تلقی می شوند که منفعلانه اطلاعات را دریافت می کنند. تمرکز اصلی بر این است که یادگیرندگان به جای پاسخگویی به نیاز یادگیرندگان، در آزمون های دولتی به خوبی عمل کنند. در کلاس درس مستقیم، کنترل کامل کلاس و فعالیت ها با معلم است. بنابراین، کلاس درس اغلب منظم است و یادگیرندگان ساکت می مانند. یک چیز خوب در مورد یادگیری مستقیم این است که این رویکرد به یادگیرندگان اجازه می دهد تا خودشان یاد بگیرند. در نتیجه، یادگیرندگان مستقل تر می شوند و یاد می گیرند که خودشان تصمیم بگیرند. علاوه بر این، از آنجایی که معلم تمام فعالیت های کلاس را تحت نظارت او طراحی، هدایت و انجام می دهد، احتمال از دست دادن مطالب یا محتوای مهم توسط یادگیرنده کاهش می یابد. این رویکرد به آموزش می تواند مانع از مهارت های ارتباطی و مشارکتی یادگیرندگان شود، زیرا یادگیرندگان اغلب به تنهایی کار می کنند. علاوه بر این، آموزش مداوم مستقیم می تواند ماهیت یکنواختی را در کلاس ایجاد کند و این ممکن است یادگیرندگان را از مطالعه خود خسته کند. به تدریج، این رویکرد ممکن است در جذب و حفظ تمرکز یادگیرنده در درس ها کمتر شود. مهم تر از همه، رویکرد معلم محور در کلاس درس، یادگیرندگان را از بیان خود باز می دارد و آنها را از پرسیدن سوال و مشارکت منطقی در خودتکیه بازمی دارد. در یادگیری مستقیم - رویکرد سنتی یا مرسوم تر - معلم در نقش آشنای سخنران کلاسی عمل می کند و اطلاعاتی را به یادگیرندگان ارائه می دهد که انتظار می رود دانش ارائه شده را به طور منفعل دریافت کنند. در این پژوهش به بررسی جامع انواع روش های تدریس مستقیم، مزایا، ایرادات و چگونگی استفاده درست از این رویکرد یادگیری در کلاس درس پرداخته شد.