«زمین-گیاه»، بستر زیست های پایدار (مطالعه موردی: الگوی زیست جمعی جامعه نگاران و جامعه شناسان گیاهی متقدم در فلات مرتفع ایران)
محل انتشار: دوفصلنامه دانش بومی ایران، دوره: 8، شماره: 16
سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 104
فایل این مقاله در 36 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_QJIK-8-16_002
تاریخ نمایه سازی: 26 فروردین 1402
چکیده مقاله:
این مقاله در پی بازخوانی زیست عشایری به مثابه الگویی از زیست جمعی در ایران بر پایه پیوند حوزه های طبیعی و انسانی می باشد. پرسش اصلی عبارت است از: بازیابی و بازخوانی این میراث طبیعی-فرهنگی و کاربست آن برای آینده چگونه امکان پذیر است؟ به نظر می رسد ارتباط حیاتی عشایر و جوامع گیاهی از یک سو و دانش و مهارت عشایر برای فعالیت در تنوع زمینی و اقلیمی از سوی دیگر، کالبدشکافی زیست عشایری را به مثابه دانش و فناور های بومی زیست های پایدار، میسر می سازد. برای تحدید دامنه وسیع مساله زیست عشایری، تمرکز اصلی بر «زمین-گیاه» قرار داده شد. از روش توصیفی-تحلیلی-انتقادی و رویکردی تلفیقی از مناظر گیاه شناسی، زمین شناسی، اکولوژی عمیق و آمایش سرزمین، بازخوانی فعالیت عشایر به مثابه جامعه نگاران و جامعه شناسان گیاهی(شفاهی) متقدم در فلات مرتفع ایران انجام شد. یافته-ها نشان می دهد گسیختگی دانشی در شناسایی روابط حوزه ها(طبیعی و انسانی) و بی توجهی به حوزه های زیستی و منابع پایه نظیر زمین و گیاهان، موجب شده تا زیست عشایری به مثابه یک بافت، در مطالعات طبیعی و انسانی، بیش از پیش فراموش شود. بنابراین، بازیابی و بازخوانی آن، نیازمند احیاء مطالعات بین-رشته ای و فرارشته ای با مستندسازی و تولید داده های بوم زاد و بهره گیری از داده های جهانی برای بهره-برداری بهینه در طراحی زیست های پایدار برای آینده می باشد.
کلیدواژه ها:
"تنوع زیستی" ، " ، زیست عشایری" ، " توازن زیستی طبیعی و انسانی" ، " حافظه اکولوژیک" ، "تاریخ تحول محیطی"
نویسندگان
محمود مهام
استادیار پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی