مدلسازی جداسازی ذرات غبار در بسترهای پرشده ی دوار با استفاده از روش برنامه نویسی ژنتیک

در سال های اخیر راندمان بالای غبارزدایی از گازها، توسط بسترهای پرشده ی دوار، مورد توجه صنایع مختلف قرار گرفته است. اما فرآیند طراحی این تجهیزات با استفاده از روش های تجربی و یا شبیه سازی های دینامیک سیالات محاسباتی، به علت پیچیدگی این بسترها و تعدد پارامترهای موثر در بازدهی آنها، بسیار پرهزینه و زمانبر خواهد بود. از این رو در این پژوهش عملکرد روش برنامه نویسی ژنتیک در مدلسازی این بسترها مورد ارزیابی قرار گرفت. بر این مبنا، ۵۶۱ داده ی تجربی گردآوری و با استفاده از برنامه نویسی ژنتیک معادلات مختلفی برای تخمین بازدهی این دستگاه ها برازش شد. از میان مدل-های ایجاد شده، معادله ای با کمترین میزان پیچیدگی و بیشترین دقت انتخاب شد. بررسی های صورت گرفته نشان داد که معادله ی بدست آمده، با ضریب همبستگی ۹۷۱۴/۰، میانگین مربعات خطا ۷۹/۳ و بیشترین درصد خطا۵۱/۱، از دقت بالایی جهت طراحی این بسترها برخوردار بوده است. همچنین تحلیل حساسیت مدل پیشنهادی نیز انجام شده و نتایج نشان داد که اندازه ذرات، سرعت دورانی و دبی مایع بیشترین تاثیر مثبت را بر بازدهی این بسترها خواهند داشت.