تابوشکنی ، تجسم ، طنز و واژه آفرینی در حسین پناهی

حسین پناهی شاعر، نویسنده و هنرمندی است که زبان خاص او زبان ایماء و اشارات است و در هر زمینه ای که به خلقت آثار هنری خود پرداخته ، رمز و راز های بسیاری بکار گرفته است تا بتواند فلسفه ذهنی خود را بهتر و زیباتر به تصویر بکشد. پناهی اینقدر با طبیعت و محیط عجین می شود که گویی جزیی از طبیعت است و از کوچکترین و کلیشه ای ترین چیز، چنان به دقت می نگرد و ژرف می اندیشد که هر کس را در این باره به سوال وامی دارد . و قطعا این هم خویی و عجین شدن با طبیعت باعث پنجره ای باز می گردد که «تجسم» و عینیت گرایی به بار بنشیند و در آثار پناهی بیشتر عرض اندام کنند. و بکار بستن وازگان و اصطلاحات محاوره ای اما نو و بکر زاییده ی دیگرگون این همزیستی و همراهی با طبیعت است . و دقیق ترین و رساترین بن مایه های اجتماعی ، سیاسی ، فرهنگی و ... را با چاشنی طنز در دامن همین طبیعت ، چنان می آفریند که در میان دیگر شعرا ، فقط سعدی این گونه « سهل و ممتنع » فراز و فرود سخن را به دست می گیرد و بر قله ای می نشیند که هیچ جنبنده ای از تیررس کلام و سخن ایشان ، در امان نیست و همه را زیر یک چتر ، شاعرانه و حکیمانه ، جمع می کند.حسین پناهی شاعری ست که از نظرگفتمانی ، بسان منشوری می نماید که اضلاع آن را فلسفه ، عرفان، سینما، شعر ، طنز و ... تشکیل می دهد و در این مقاله ، سعی شده که با همزیستی شاعر با طبیعت ، چشمه های تجسم ، آفرینش و دیگرگونی و هنجارشکنی که در دل این اقیانوس جاریست پرداخته شود و بازی با کلمات ، و طنز ماهرانه ی ایشان را در سازه ی دیگرگون شعر به تصویر بکشیم.