تاثیر تمرین هوازی در آب بر بیان ژن های Apaf-۱، سیتوکروم C و کاسپاز-۹ بافت قلب رت های مسموم شده با پراکسید هیدروژن

زمینه و هدف: اختلال در روند مرگ سلولی به شکل کاهش یا افزایش غیر طبیعی، منجر به بروز بیماری هایی از جمله، امراض قلبی - عروقی می شود. ورزش محرک فیزیولوژی قوی است که با تاثیر بر تعدادی از مسیرهای پیام دهی خارج و داخل سلولی، به طور مستقیم یا غیرمستقیم، بر روند آپوپتوزیس اثر می گذارد. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر تمرین هوازی در آب بر بیان ژن های Apaf-۱، سیتوکروم C و کاسپاز-۹ بافت قلب در رت های تزریق شده با پراکسید هیدروژن بود. روش تحقیق: تعداد ۲۴ سر رت نژاد ویستار با وزن تقریبی ۱۰±۱۹۰ گرم، به طور تصادفی ساده به چهار گروه شامل گروه های پراکسید هیدروژن، پراکسید هیدروژن + تمرین، شم و کنترل تقسیم شدند و طی شش هفته، هر هفته پنج روز، و به مدت ۶۰ دقیقه در هر جلسه؛ به اجرای  تمرین هوازی در آب وادار شدند. به همه گروه ها به غیر از گروه های کنترل و شم، به میزان یک میلی مول آب اکسیژنه به صورت درون صفاقی تزریق شد. زمان ۴۸ ساعت بعد از آخرین جلسه و پس از ۱۰ تا ۱۲ ساعت ناشتایی، رت ها با گاز CO۲ بیهوش شدند و بافت برداری از آن ها انجام شد. به منظور اندازه گیری بیان ژن ها از روش Real Time PCR و برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی  شفه در سطح معنی داری ۰/۰۵≥p استفاده شد. یافته ها: تزریق درون صفاقی پراکسید هیدروژن، بیان ژن های مسیر داخلی آپوپتوزی را نسبت به گروه شم و کنترل افزایش داد (۰۰۰۱/p=۰)؛ در حالی که مداخله شش هفته ای تمرین هوازی در آب باعث کاهش معنی دار (۰۰۰۱/p=۰) بیان ژن های Apaf-۱ سیتوکروم C، و کاسپاز-۹ در گروه پراکسید هیدروژن + تمرین نسبت به گروه پراکسید هیدروژن گردید. نتیجه گیری: تمرین هوازی در آب، کاهش تاثیرات نامطلوب آپوپتوزیس بافت قلب، آسیب کمتر سلولی و در نهایت، سلامتی بدن را به همراه دارد.