تاثیر تمرین تناوبی شدید و مکمل کورکومین بر بیان ژن miR-۱۳۳ و miR-۱ بطن چپ موش صحرائی مدل انفارکتوس میوکارد ناشی از ایزوپروترنول

زمینه و هدف: عدم تعادل برخی میکرو -ریبونوکلئیک اسیدها و آپوپتوزیس ناشی از آن ها، نقش مهمی در انفارکتوس میوکارد  دارد. با توجه به نقش مکمل کورکومین و تمرینات تناوبی شدید (HIIT) بر این عوامل، هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر HIIT و کورکومین بر بیان ژن miR-۱۳۳ و miR-۱ بطن چپ موش های صحرائی نر مدل انفارکتوس میوکارد ناشی از ایزوپروترنول بود. روش تحقیق: تعداد ۴۰ سر موش صحرائی نر پس از القای انفارکتوس میوکارد از طریق تحت تزریق درون صفاقی ایزوپرترنول (با دوز ۱۰۰ میلی گرم/کیلوگرم وزن بد  در دو روز متوالی)، به طور تصادفی در چهار گروه HIIT، کورکومین، HIIT + کورکومین و کنترل تقسیم شدند. HIIT شامل هشت هفته متشکل از پنج جلسه تمرین در هر هفته بود که هر جلسه شامل ۱۰ وهله چهار دقیقه ای دویدن با سرعتی در حد ۸۵ تا ۹۰ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی (vVO۲max) و دو دقیقه بازگشت به حالت اولیه فعال با شدت ۵۰ تا ۶۰ درصد vVO۲max در بین وهله ها بود. کورکومین روزانه ۱۵ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت گاواژ خورانده شد. بیان ژن های miR-۱ و miR-۱۳۳ با استفاده از روش Real-Time PCR بررسی گردید و داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری ۰/۰۵>p تحلیل شدند. یافته ها: در هر سه گروه مداخله شامل HIIT، کورکومین و مداخله توام، بیان miR-۱ کاردیومیوسیت ها به طور معنی دار کمتر (۰/۰۰۱=p) و بیان miR-۱۳۳  (p=۰/۰۰۱) بیشتر از گروه کنترل بود. با این حال، بیان ژن در هر دو متغیر مورد بررسی پس از HIIT + مکمل نسبت به مکمل تنها، با تغییر معنی دار بیشتری (به ترتیب با ۰/۰۰۶=p و ۰/۰۱=p) همراه بود. نتیجه گیری: احتمالا تجویز مکمل کورکومین به همراه HIIT پس از انفارکتوس میوکارد، با بهبود عملکرد قلبی همراه می باشد؛ اما به دلیل محدودیت های تحقیق، به تحقیقات بیشتری نیاز است.