بررسی یونجه بومی قارقلوق در منطقه غرب کشور

یونجه بومی«قارقلوق» منطقه ماکو، در شمال غرب ایران از نظر صفات مرفولوژیکی و فیزیولوژیکی موثر در مقاومت به خشکی و سرما با چهار توده از یونجه های همدانی، یزدی، بمی و بغدادی مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که کولتیوار بومی«قارقلوق» در بسیاری از جهات ارجح تر از بقیه بود. در شرایط تنش تدریجی خشکی کولتیوار«قارقلوق» از نظر ریشه، تعدا ریشه های فرعی، وزن تر و خشک ریشه اختلاف بسیار معنی داری با بقیه داشت. کولتیوار قارقلوق بالاترین مقاومت دیواره سلولی را داشته(۱۶/۱۰۶ میلی موس بر سانتیمتر Ec) و از نظر میزان نسبی آب برگ(RWC) کولتیوار بغدادی و قارقلوق در سطح احتمال ۱% در گروه اول به ترتیب ۴/۶۹ و ۲/۶۵ درصد و بقیه در گروه دوم برابر ۸/۵۰ و ۶/۵۳ درصد قرار گرفته اند. از نظر پایداری کلروفیل، بین کولتیوار ها بین حداقل ۹۸۳/۰ و حداکثر ۶۷/۱ نانومتر طول موج در کولتیوار قارقلوق اختلاف معنی دار نبود. کولتیوار قارقلوق از نظر تعداد میانگره ۲۰ عدد تعداد شاخه های فرعی ۱۰ عدد در هر ساقه بیشتر و از نظر تعداد ساقه در واحد سطح و میزان سطح برگ ۲cm۱۱۴ کمتر از بقیه بود. در شرایط تنش سرما، درصد گیاه زنده مانده کولتیوار قارقلوق بیشتر و کولتیوار بغدادی و بمی کمتر از بقیه بودند. طول ریشه کولتیوار قارقلوق در شرایط رشد در دمای پایین در کشت گلدانی، بیشتر از بقیه بود.