تحلیل شاخص های فقر شهری در سکونتگاه های غیررسمی، مطالعه منطقه ۱۴ شهراصفهان

چکیدهروند رشد شهرنشینی که معمولا با رشد اقتصادی و توسعه همراه بوده است، پیامدهای منفی چون نابرابریهای اجتماعی، فقر، بحران های محیط زیستی، اختلاف طبقاتی، بد مسکنی و بی مسکنی و اسکان غیررسمی را به دنبال داشته است. از ویژگیهای شهرهای جهان سوم چون اصفهان، فقر شهری است. در این شهرها همواره تعداد محدودی از محله ها در رفاه و آسایش بوده و در نقطه ی متقابل، پاره ای ازساکنین از این مواهب شهرنشینی برخوردار نیستند. آگاهی و مطالعه ابعاد مختلف فقر شهری و ارزیابی شاخص های فقر و بررسی نیاز شهروندان زندگی پایین تر از حد استاندارد شهری در سکونتگاه های غیررسمی، در مدیریت وتصمیم گیری و رسیدن به رفاه شهری در بازآفرینی شهری جهت بهبود شرایط موجود و رضایت مندی ساکنان می تواند بسیار موثر باشد. بنابر موارد یاد شده، هدف این پژوهش،تحلیل شاخص های فقر شهری در منطقه ۱۴ شهر اصفهان به جهت دارا بودن سکونتگاه های غیر رسمی است. نوع پژوهش کاربردی و در چارچوب روش های توصیفی - تحلیلی قرار می گیرد و جهت گردآوری داده ها از روش های پیمایشی و اسنادی و برای تحلیل آن ها از تکنیک های آماری توصیفی، تحلیل T تک نمونه ای استفاده گردیده است. از یافته های پژوهش و تحلیل شاخص ها و بررسی تمامی ابعاد مورد نظر می توان گفت که بعد اشتغال و شرایط اقتصادی با میانگین کل ۲.۰۷ و بعد مسکن با میانگین کل ۲.۱۱ از زیر مجموعه شاخص اقتصادی، از متوسط استاندارد پایین تر و از نارضایتی بیشتری در بین ساکنین می باشد. در عین حال بعد خدمات و امکانات شهری زیر مجموعه شاخص کالبدی از رضایت بیشتری برخوردار بوده، لیکن از متوسط استاندارد کمتر است و در نتیجه با بهبود شرایط اقتصادی وتوجه به خدمات عمومی و امکانات شهری میتوان از میزان فقر شهری این مناطق کاست.