بررسی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر سازگاری اجتماعی و هماهنگی دیداری حرکتی دانش آموزان دارای ناتوانی های یادگیری

اهداف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر سازگاری اجتماعی و هماهنگی دیداری حرکتی دانش آموزان دارای ناتوانی های یادگیری بود. مواد و روش ­ها: پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش های کاربردی و از لحاظ روش از نوع مطالعات نیمه آزمایشی با طرح پیش­ آزمون پس ­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش را کلیه دانش آموزان دارای ناتوانی­ های یادگیری در شهر تهران در سال ۱۴۰۱- ۱۴۰۰ تشکیل دادند که از بین آن ها به صورت در دسترس ۳۰  نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) گماشته شدند. ابزار این پژوهش شامل پرسشنامه سازگاری سینها و سینگ (۱۹۹۳) و هماهنگی دیداری حرکتی (۱۹۵۰) بود. گروه آزمایش پروتکل راهبردهای خودتنظیمی را طی ۸ جلسه ۵۰ دقیقه ای دریافت کرد؛ اما گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکرد. تجزیه و تحلیلی داده­ ها، از طریق تحلیل واریانس آمیخته (با اندازه گیری مکرر) در نرم­افزار SPSS نسخه ۲۶ انجام شد.یافته ­ها: یافته ها نشان داد بین نمرات سازگاری اجتماعی و هماهنگی دیداری حرکتی در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با لحاظ کردن گروه های مختلف آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰>P).نتیجه ­گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، می­توان گفت آموزش راهبردهای خودتنظیمی می تواند بر سازگاری اجتماعی و هماهنگی دیداری حرکتی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری موثر باشد و به عنوان روشی جهت بهبود سازگاری اجتماعی و هماهنگی دیداری حرکتی دانش آموزان مورد استفاده قرار گیرد.