تاثیر تزریق GnRH و hCG بر عملکرد تولیدمثلی و غلظت پروژسترون سرمی میش در فصل تولیدمثلی

پرورش گوسفند درآمد اولیه بسیاری از کشورهای در حال توسعه می باشد. اغلب گوسفندان ایرانی حیوانات پلی استروس فصلی هستند، دوره استروس آنها از پاییز تا اواسط زمستان می باشد، القای فحلی و لقاح خارج از فصل باروری با استفاده از برنامه های هورمونی و غیر هورمونی موضوع بسیاری از مطالعات بوده است. بیشترین تلفات آبستنی در گونه های مختلف پستانداران در ابتدای آبستنی اتفاق میافتد. در گوسفند، ۳۰ تا ۴۰ درصد از تخمک های بارور شده در طول سه هفته اول آبستنی از بین می روند و ۷۰ تا ۸۰ درصد از بین رفتن بین ۸ تا ۱۶ روز پس از تلقیح یا روزهای جفت گیری رخ می دهد که مهم ترین علت آن ترشح ناکافی پروژسترون توسط جسم زرد می باشد، زیرا این هورمون در همه گونه های پستانداران برای ایجاد و حفظ آبستنی مورد نیاز است و عملکردهای حیاتی اندومتر را برای لانه گزینی و تشکیل جفت تنظیم می کند. از سوی دیگر غلظت کم پروژسترون پس از جفت گیری منجر به تولید جنین های کوچک و رشد نیافته ای می شود که قادر به تولید اینترفرون تاو کافی در روزهای تشخیص آبستنی توسط مادر نیستند. از ده ه ۱۹۸۰، استراتژی های درمانی مختلفی برای بهبود عملکرد جسم زرد، کاهش مرگ و میر جنینیدر روزهای اولیه آبستنی و بهبود عملکرد تولید مثل استفاده شده است. اثر محرک های تخمک گذاری مانند هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (GnRH) و گنادوتروپین جفتی انسانی (hCG) بر تحریک تشکیل جسم زرد اضافی و افزایش غلظت پروژسترون بررسی شده اند. نتایج بررسی حاضر نشان داد که استفاده از هورمون های گنادوتروپینی مانند GnRH وhCG در روزهای مختلف بعد از خارج کردن اسفنج و قوچ اندازی باعث افزایش غلظت هورمون پروژسترون گروه درمانی در مقایسه با گروه کنترل می شود ولی اثرات استفاده از این هورمون ها برروی بهبود بازدهی تولیدمثلی بستگی به نژاد، شرایط محیطی، مدیریت و تغذیه دارد.