معرفی گیاه آتریپلکس و استفاده از آن در فضای سبز شهری

شرایط آب و هوایی ایران باعث گردیده تا قسمتهای زیادی از آن به صورت مناطق کویری و بیابانی درآید. در این مناطق، مقداربارندگی کم و ناچیز بوده، تابش شدید آفتاب هم سبب شده تبخیر آب بسیار بالا باشد. در چنین شرایطی رشد وگسترش پوشش گیاهی بسیار کم و مراتع و گیاهان موجود نیز شدیدا در حال از بین رفتن است. که نتیجه آن گسترش بیابانها و مناطق کویری است .تخریب پوشش گیاهی از عوامل عمده فرسایش تخریب اراضی در کشور است. که این موضوع وکم شدن منابع آبی و خشک شدن چاه ها بر روی فضای سبز نیزموثربوده لذا استفاده از گیاهان مقاوم به کم آبی و خاک شور در این شرایط علاوه بر سازگاری بهتر با شرایط زیست محیطی وتنوع گونه گیاهی استفاده شده را نیز به همراه دارد.. از نظر گیاه شناسی آتریپلکس از خانواده اسفناجیان می باشد که گیاهی است بوته ای و معمولا بخش وسیعی از اراضی شور و سدیمی را می پوشاند . قسمت هوایی این گیاه پوشش وسیعی ایجاد می کند. آتریپلکس دارای مکانیزم مقاومت به شوری به طریق پرهیز و به روش خارج ساختن نمک به وسیله بلورهای نمک می باشد. معمولا دارای واریته های یکساله و چندساله بوده و اغلب دوپایه و گاهی به صورت تک پایه نیز وجود دارد. نظر به احیای مراتع و منظرسازی و حفاظت حاشیه اتوبان ها و راه آهن، از تعدادی گونه های غیر بومی و بومی جهت کشت در سطوح وسیعی استفاده می شود که معمولا دارای هزینه های بالایی می باشد.. هدف از این تحقیق بررسی اثرات کشت گونه آتریپلکس کانسنس درفضای سبز شهری( به عنوان نمونه پارک حاشیه ای خلیج فارس شیراز از لحاظ سازگاری با محیط و همچنین بر روی خصوصیات فیزیکی وشیمیایی خاک )می باشد. شارما و همکاران اظهار می دارند که افزایش نمک و شوری در منطقه آتریپلکس کاری شده تنها در ارتباط با افزایش یون های سدیم و کلر درخاک است. آتریپلکس مقادیر کربن آلی درخاک زیر خود را نسبت به نواحی اطراف افزایش داده است. گیتز در مطالعه خود به این نتیجه رسید که گونه Atriplex nummulria در شرایطی که در مقابل شوری قرار گیرد قادر به حفظ آب در بافت های خود از طریق کاهش سرعت تعرق می باشد. میزان مقاومت آتریپلکس به شوری زیاد بوده و اگر پژمرده شود، در صورت دسترسی به آب سریعا توان رویشی خود را باز می یابد .