رابطه انگیزه تحصیلی و حالت های روان شناسی مثبت با شادکامی تحصیلی دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر کرمانشاه

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه انگیزه تحصیلی و حالت های روان شناسی مثبت با شادکامی تحصیلی دانش آموزان مقطع متوسطه دوم بود. روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر کرمانشاه در سال ۱۴۰۱ بودند. نمونه آماری با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ۲۸۶ نفر از دانش آموزان در نظر گرفته شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه انگیزه تحصیلی، حالت های روان شناسی مثبت و شادکامی تحصیلی بود. یافته ها نشان داد که بین انگیزه تحصیلی با شادکامی تحصیلی در دانش آموزان رابطه ای وجود ندارد P=۰/۱۴۵ و ۰/۰۹۵ = r). بین حالت های روان شناسی مثبت با شادکامی تحصیلی در دانش آموزان رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد P=۰/۰۰۰۱ و۰/۲۵ = r). به عبارت دیگر، هر اندازه حالت های روان شناسی مثبت دانش آموزان بیشتر باشد میزان شادکامی تحصیلی آنان نیز بیشتر خواهد بود. بین مولفه های حالت های روان شناسی مثبت در زمینه رابطه مثبت با دیگران، حالت های روان شناسی مثبت در زمینه تسلط بر محیط و حالت های روان شناسی مثبت در زمینه زندگی هدفمند با شادکامی تحصیلی در دانش آموزان رابطه مثبت معنی داری وجود دارد اما بین حالت های روان شناسی مثبت در زمینه پذیرش خود و حالت های روان شناسی مثبت در زمینه رشد فردی با شادکامی تحصیلی در دانش آموزان رابطه منفی و معنی داری وجود دارد. بین حالت های روان شناسی مثبت در زمینه خودمختاری با شادکامی تحصیلی در دانش آموزان رابطه ای وجود ندارد. رگرسیون پیش بینی شادکامی تحصیلی در دانش آموزان از روی متغیرهای انگیزه تحصیلی و حالت های روان شناسی مثبت معنی دار می باشد (۰۰۰۱/۰>p و ۰/۷۹=F). متغیر حالت های روان شناسی مثبت با ضریب بتای ۰/۲۶۷ به طور مثبت و معنی دار و متغیر انگیزه تحصیلی با ضریب بتای ۰/۱۳ می توانند به طور منفی و معنی داری می توانند شادکامی تحصیلی در دانش آموزان را پیش بینی کنند. همچنین، مقدار R۲ نشان می دهد ۰۹% از واریانس شادکامی تحصیلی در دانش آموزان توسط متغیرهای یاد شده تبیین می شود.