تطبیق مسئله عدالت بین نسلی در بهره برداری از منابع هیدروکربوری و توسعه پایدار، لزوم توسعه حداکثری منابع

نگاه بلند مدت به ابعاد اقتصادی بهره برداری از منابع طبیعی، مفاهیمی نظیر توسعه پایدار، تولید صیانتی و عدالت بین نسلی را به ذهن متبادر می سازد. مساله اصلی در نظریه عدالت بین نسلی، میزان مجاز مصرف منابع طبیعی توسط نسل فعلی است تا نسل آتی نیز بتواند از مواهب آن منابع بهره ببرد. از انجائیکه وجود اعطای هر حق، تکلیفی را بر دوش دارنده حق می گذارد، ولذا حق بهره مندی از منابع طبیعی نیز تکالیفی به بار خواهد آورد که یکی از این تکالیف، تولید صیانتی از منابع است تا به توسعه پایدار و متوازن بیانجامد و عدالت بین نسلی را نیز محترم شمارد. در این مقاله برآنیم تا ضمن بررسی مساله عدالت بین نسلی در بهره برداری از منابع هیدروکربوری و تطبیق این مساله با مفهوم توسعه پایدار، به بررسی راهکار توسعه حداکثری منابع هیدروکربوری و استفاده موثر از صندوق ذخیره ثروت(توسعه ملی) جهت بهره برداری بهینه و صیانتی از منابع هیدروکربوری بپردازیم.