چکیده طراحی تجهیز، نوسازی و یکپارچه سازی اراضی شالیزاری مازندران

عدم امکان افزایش سطح زیر کشت برنج در کشوری مثل ایران که با مشکل کم آبی از یک سو و شرایط بسیار طاقت فرسا و سخت کشت و کار در کرتهای شالیزاری سنتی ناهموار، نامنظم، پراکنده و فاقد شبکه های فرعی آبیاری و زهکشی و جاده های دسترسی از سوی دیگر مواجه است،اجرای طرح تجهیز و نوسازی اراضی شالیزاری رابه عنوان اصلی ترین زیرساخت تامین کننده پایداری تولید برنج را امری اجتناب ناپذیر برای حرکت در مسیر خودکفایی برنج می نمایاند.اما کندی پیشرفت طرح و مشکلات فنی بعلت عدم تطابق معیارهای طراحی اکادمیک با شرایط منطقه و مشکلات اجتماعی کشاورزان نشان می دهدطرح درتحقق بخشی از اهداف موردنظر چندان موفق نبوده است.در این مقاله کاربردی تلفیقی از اصول کلی در طراحی اراضی شالیزاری با توجه به معیارهای برگرفته مبانی طراحی کشور ژاپن بعنوان کشور مبدع و تجارب ۳۰ ساله بدست امده نگارنده می باشد.