بررسی تاثیر آبیاری با فاضلاب شهری تصفیه شده و زه آب کشاورزی بر روی هدایت الکتریکی و اسیدیته خاک

استفاده از فاضلاب تصفیه شده شهری و زه آب در کشاورزی به طوری که استانداردهای مورد نیاز از لحاظ سطح آلودگی را کسب کند می تواند جایگزین مناسبی برای آب آبیاری باشد. این پژوهش به منظور بررسی تاثیر آبیاری با فاضلاب تصفیه شده شهر اهواز و زه آب کشاورزی بر روی هدایت الکتریکی و اسیدیته خاک در ۲۴ کرت به ابعاد داخلی ۱×۱ متر در مزرعه شماره یک دانشکده مهندسی علوم آب دانشگاه شهید چمران اهواز در شرایط بدون کشت انجام گردید. این آزمایش بصورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کاملا تصادفی در سه تکرار اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل تیمارهای آبیاری در هشت سطح: آبیاری با آب رودخانه کارون به-عنوان شاهد (A)، آبیاری با فاضلاب تصفیه شده شهر اهواز (F)، آبیاری با زه آب کشاورزی (Z)، آبیاری با ۳۰ درصد زه آب کشاورزی + ۷۰ درصد فاضلاب تصفیه شده شهر اهواز (Z۱F۱)، آبیاری با ۷۰ درصد زه آب کشاورزی + ۳۰ درصد فاضلاب تصفیه شده شهر اهواز (Z۲F۲)، آبیاری با ۵۰ درصد فاضلاب تصفیه شده شهر اهواز + ۵۰ درصد زه آب کشاورزی (Z۳F۳)، آبیاری با ۵۰ درصد زه آب کشاورزی + ۵۰ درصد آب رودخانه کارون (Z۴A۴)، آبیاری با ۵۰ درصد فاضلاب تصفیه شده شهر اهواز + ۵۰ درصد آب رودخانه کارون (F۵A۵) در پنج دوره زمانی شامل قبل از اعمال تیمار (T۱)، ماه اول (T۲)، ماه دوم (T۳)، ماه چهارم (T۴) و ماه ششم (T۵) در سه عمق (۲۰-۰)، (۴۰-۲۰) و (۶۰-۴۰) سانتی متری خاک اجرا گردید. نتایج نشان داد که آبیاری با آب رودخانه کارون بیشترین میزان شوری خاک را در دوره زمانی T۱ داشت که علت این امر به واسطه بالا بودن شوری اولیه خاک بود و به مرور در طی دوره زمانی T۳ میزان شوری خاک در نتیجه آبیاری با آب کارون ۸۰ درصد کاهش یافت. همچنین دوره های زمانی مختلف از نظر شوری خاک اختلاف معنی داری با یکدیگر داشتند به طوری که میزان شوری خاک از T۱ تا T۳ کاهش یافت ولی در بازه T۴ و T۵ شیب کاهش شوری خاک ثابت شد و همچنین شوری خاک بین عمق های مختلف خاک یکسان نبود و از این نظر اختلاف آماری معنی داری با یکدیگر داشتند که با افزایش عمق، شوری خاک کاهش پیدا می کرد و در مورد اسیدیته خاک تمام فاکتورهای آزمایشی تاثیر معنی داری بر اسیدیته خاک نداشتند.