بررسی ساختاری تقابل های دوگانه در غزلیات حسین منزوی

از شیوه های نوینی که با کمک آن می توان اشعار را به شیوه علمی بررسی کرد، نقد ساختارگرایی و پسا ساختارگرایی است، که با اینشیوه ی نقد می توان آن ساختار منسجم که به مانند تار و پودی در هم تنیده در پشت داستان است، می توان نمایان کرد. از مفاهیماساسی در نقد ساختارگرایی و پسا ساختارگرایی اصطلاح تقابل های دوگانه است. براساس این نظریه دو کارکرد اصلی برای متن می توانقایل شد؛ که در تقابل با هم داستان را پیش می برند. در جاجای اندیشه حسین منزوی، می توان این تقابل های دوگانه را یافت. تقابلهای دوگانه قاعده ای است که عالم طبیعت بر آن استوار است. این تقابل های دوگانه که در تمام اجزای طبیعت وجود دارد، پدیده ایتصادفی نیست، بلکه قوام این جهان بر ستون های تقابل های دوگانه استوار است. نگارنده در این مقاله سعی بر آن دارند، ابتداساختارگرایی و مهم ترین مفهوم ساختارگرایی که تقابل های دوگانه است را در نظرات مختلف تحلیل، سپس تقابل های دوگانه را دراندیشه حسین منزوی بررسی نمایند.