مطالعه تطبیقی الگوی حیاط در خانه های سنتی ایران و کره جنوبی از بعد آسایش اقلیمی

اقلیم و آسایش همواره دو وجه مکمل در طول ادوار گذشته بوده اند. در خانه های حیاطدار سنتی در کشورهای مختلف دنیا معماران تجربی در نسل های گذشته همواره در تلاش برای ایجاد فضاهایی بودهاند که آسایش انسان درون خانه را تامین کنند. الگوی حیاط به عنوان نگرش معماری محیطی فضاهای احاطه شده گرداگرد به صورت درونگرا و برونگرا نقش موثری در آسایش انسانی داشته است . بنابراین پی بردن به نگرشهای مطرح معماری خانه های حیاط دار در صورت شرایط اقلیمی مشابه می تواند به پایداری و کیفیت زیستی بهتر بنا در نقطه ای دیگر کمک کند و به عنوان نگرشی نوین از بعد مکاشفه در حوزه اقلیمی مورد تحلیل قرار گیرد؛ لذا مطالعه حاضر سعی در تبیین بارزههای اقلیمی تهویه و نور از بعد مطالعه تطبیقی در دو اقلیم ایران و کره جنوبی دارد. هدف از ارائه این مقاله بررسی الگوی حیاط و تاثیر آن بر آسایش انسانی در دو کشور ایران و کره جنوبی در دو پهنه نزدیک اقلیمی گرم و مرطوب می باشد. لذا سوال تحقیق بدین گونه است که با توجه به معماری حیاطدار در پهنه اقلیمی گرم و مرطوب دو کشور مذکور؛ توجه به تهویه و تابش از بعد معماری با نگاه تطبیقی چگونه بوده است ؟ روش تحقیق در مقاله پیش رو توصیفی -تحل یلی با مقایسه تطبیقی الگوهای حیاطدار بوده که خانه های سنتی مناطق گرم و مرطوب ایران و کره جنوبی (هانوک) را مورد بررسی قرار می دهد. ماحصل تحقیق بیانگر این است که توجهات کالبدی و آسایشی در معماری هر دو کشور با پذیرفتن نقش حیاط نیمه محصور، توجه به تراز بنا از سطح زمین ، ایجاد شکافها و سایه اندازها، توجه به مصالح بومی و همچنین ایجاد بازشوهای زیاد و ایوانهای وسیع از اقدامات انجام شده در معماری موارد بررسی شده بوده که نقش حیاط به عنوان جهت دهنده فضاها و کنترل کننده شرایط جوی در معماری ایران و کره جنوبی مشهود است .