بررسی طراحی معماری در فرمهای سازه و تاثیر آن در شهرهای خاورمیانه و آسیایی

سیر حول معماری این امر را به اثبات می رساند که ارتباطی تاریخی بین معماری و سازه در ابنیه ها وجود دارد. شروع قرن ۱۹ میلادی بیانگر یکی از مبتکرانه ترین و تغییر دهندهترین قرون در ارائه متدهای فنی برای ساخت و اجرای ساختمانها بوده است . با آغاز قرن بیست و یکم ، تعدادی اشکال غیر متعارف و غیر متعامد را می توان در سراسر شهرهای خاورمیانه و آسیایی مشاهده کرد که اکنون پیشروان ساخت و ساز ساختمانهای بلند در سراسر جهان هستند. تا دهه ۱۹۸۰، سبک بین المللی و ساختمانهای بلند مدرنیستی با ترکیب های تکراری ، منشوری و عمودی و همچنین سقف های مسطح غالب بودند. نمای بیرونی عموما دارای یک نمایه ثابت کاملا متغیر بود که با نظم و انضباط دقیق طراحی شده بود. با کسالت این یکنواختی ، با ظهور سیستم های ساختاری پیشرفته مانند دیاگریدها، مگا فریم ها، بیرونی گرها، این قالب های جعبه ای با فرمهای غیرمتعارف و غیر متعارف مانند اشکال استوانه ای ، منحنی ، هوا - دیمانیک جایگزین شدند. سیستم ها و... با این پیشرفت ها در شکل و ساختار ساختمانهای بلند، سازههای غیر متعامد و نمادین پدید آمدهاند. هدف از انجام این پژوهش ، این مقاله تمایل دارد تا توجه را به تعامل نزدیک بین طراحی معماری و سازه ای ساختمانهای بلند با فرمهای غیرمتعامد جلب کند. در ابتدا ظهور فرمهای غیر متعامد تعریف می شود و فرمهای غیر متعامد مورد استفاده برای ساختمانهای بلند طبقه بندی می شوند. پس از پرداختن به ملاحظات طراحی سازه و ارائه تعدادی از سیستم های سازهای که به طور گسترده برای ساختمانهای بلند غیرمتعامد استفاده می شوند، اهمیت و ضرورت ادغام بین فرآیند طراحی معماری و سازه ارائه می شود. در نهایت چارچوبی برای دستیابی به یک ادغام موفق به منظور تکامل یک ساختمان بلندمرتبه از نظر معماری دلپذیر و کارآمد توصیه می شود.