بررسی طبیعت گرایی در غرب

در واقع طبیعتگرایی رویکردی فلسفی درون سنت فلسفه تحلیلی بشماز میاید، که در سه دهه آخر قرن بیستم یکی از عوامل غالب در فلسفه تحلیلی شناخته میشود. دید برخی از طبیعت گرایان، طبیعت گرایی نه تنها رویکردی فلسفی، بلکه درعین حال ایدئولوژی و عامل هدایت کننده کل سنت فلسفه تحلیلی نیز شناخته می شود. اما باوجوداین پاسخ به این سوال که طبیعت گرایی چیست؟با چالش های بسیاری همراه بوده است. برخی از فلاسفه تلاش برای صورت بندی طبیعت گرایی و تعریف آن را بی فایده میدانند ومیکوشند تا طبیعت گرایی را در بستر دیالوگ های صورت گرفته میان فلاسفه طبیعت گرا و ضد طبیعت گرا در زمینههای مختلف صورت بندیکنند. درمقابل برخی دیگر از فلاسفه طبیعتگرایی را آموزهای فلسفی و منسجم نمیدانند، بلکه آن را برنامه ای پژوهشی میدانند کهمرکب از مجموعه هایی از رویکردهای روش شناختی یا شیوه هدایت پژوهش است. هریک از این رویکردها با کاستی هایی مواجه بودهاست. هدف ما در این مقاله این است که طبیعت گرایی را براساس مشخصه های اساسی آن صورت بندی کنیم. براساس این صورتبندی، طبیعت گرایی آموزه ای مرکب از دو مشخصه کلان است که عبارت اند از علمگرایی و اجتناب از فراطبیعت. علمگرایی روحمعرفت شناختی طبیعت گرایی، و اجتناب از فراطبیعت مشخصه هستی شناختی آن به شمار میرود