بررسی مولفه های پایداری اجتماعی در معماری دوره پهلوی دوم (آثار نادر اردلان، عبدالعزیز فرمانفرمائیان و کامران دیبا)

در دهه های پایانی قرن بیستم و شروع قرن بیست و یکم ، پایداری به عنوان یکی از مباحث مطرح در کلیه عرصه ها، به ویژه در عرصه فضاهای شهری و معماری مطرح بوده است . این موضوع می تواند از طریق سه مولفه اقتصادی ، زیست محیطی و اجتماعی در کنار یکدیگر به تعادل برسد. وجه اقتصادی معمولا به علت انگیزههای مالی و انتفاعی توسط سرمایه گذاران رعایت می گردد. حتی در اغلب اوقات به حد افراط مورد توجه قرار می گیرد و چه بسا مشکلاتی را سبب می شود. مسائل زیست محیطی نیز به فراخور هر جامعه برای خود ضوابطی دارد و مورد توجه واقع می شود، اما آن چه مغفول می ماند وجه اجتماعی توسعه است . بر خلاف این دوره، با تحولات پیش آمده در معماری دوره پهلوی دوم، معماران این دوره در کنار سبک معماری جدید، نگاهی به گذشته معماری ایران داشته اند که در اکثر آنها توجه به پایداری اجتماعی به گونه ای دیده می شود. در پژوهش و مقاله حاضر، به بررسی مولفه های پایداری اجتماعی در آثار بزرگان می پردازیم تا دریابیم که این مولفه ها چگونه در آثار آنها به کار برده شده است تا بتوان در زمان حال از آنها استفاده کرد. در مطالعه حاضر از روشهای توصیفی -تحلیل ی و راهبرد نمونه موردی استفاده شده است . این تحقیق ، کاربردی و هدف آن بررسی مولفه های پایداری اجتماعی در آثار آثار نادر اردلان، عبدالعزیز فرمانفرمائیان و کامران دیبا در دوره پهلوی دوم است که از طریق مطالعات کتابخانه ای (اسنادی ) و بررسی نمونه موردی بر اساس مولفه های پایداری اجتماعی انجام شده است . نتایج این تحقیق نشاندهنده این موضوع می باشد که از میان مولفه های پایداری اجتماعی ، تعاملات اجتماعی ، تعلق مکانی ، فضاهای جمعی و احساس امنیت از اهمیت بیشتری برخوردار است و در همه آثار دوره پهلوی دوم که به دست این معماران طراحی شده است قابل مشاهده می باشد.