بررسی ارتباط بین شاخص های توسعه با ماندگاری جمعیت و کاهش مهاجرت شهری در شهرستانهای استانهای خراسان رضوی ، شمالی و جنوبی

زمانی که عدم تعادل در پراکنش فضایی شاخص های توسعه شدت بیشتری به خود بگیرد، به صورت تصاعدی عدم تعادل فضایی امکانات و جمعیت را دامن می زند و ضمن تشدید تمرکز شاخص ها در نقاطی که هم اکنون از معضل تمرکز امکانات و جمعیت در رنج هستند، موجب رانش جمعیت و امکانات از مناطق محروم و افزایش مهاجرتها از مناطق کم -برخوردار از توسعه به مناطق برخوردار می گردد. هدف مقاله حاضر بررسی ارتباط بین شاخص های توسعه بخش های مختلف در شهرستانهای استانهای خراسان رضوی ، شمالی و جنوبی با ماندگاری جمعیت و کاهش مهاجرت است . پژوهش ازنظر هدف، کاربردی و ازنظر ماهیت توصیفی است . روش گردآوری اطلاعات نیز به صورت اسنادی و میدانی است . جهت تعیین ارتباط بین شاخص های توسعه در سطح سه شهرستانهای سه استان و ماندگاری جمعیت و کاهش مهاجرت، میزان توسعه در سطح شهرستانها با میزان مهاجرتها در سه استان مورد مقایسه قرار گرفت . نتایج پژوهش نشان می دهد که در شهرستانهای استان خراسان رضوی چون میزان شاخص های توسعه طی سالهای ۱۳۸۵-۱۳۷۵ و ۱۳۹۵ -۱۳۹۰ از وضعیت مناسبی برخوردار بوده است میزان مهاجرت از شهرستانهای این استان به مناطق دیگر کمتر و میزان مهاجران ورودی به شهرستانهای این استان بیشتر بوده است اما طی سالهای ۱۳۹۰ -۱۳۸۵ میزان شاخص ها از وضعیت ضعیف تری برخوردار بوده و باعث مهاجرت بیشتر افراد از شهرستانهای این استان به مناطق دیگر شده است . اما در شهرستانهای استانهای خراسان شمالی و جنوبی در طی سالهای ۱۳۹۵-۱۳۸۵ میزان شاخص های توسعه به صورت کلی از وضعیت ضعیف تری برخوردار بوده و باعث مهاجرت افراد از این مناطق به مناطق و استانهای دیگر و کاهش جمعیت در این مناطق شده است . درنتیجه بین میزان شاخص های توسعه ، دسترسی به امکانات و خدمات با ماندگاری جمعیت و کاهش مهاجرتها از سطح شهرستانهای سه استان مذکور به مناطق دیگر ارتباط وجود دارد و هرچقدر توسعه در یک منطقه بیشتر باشد، ماندگاری جمعیت در آن منطقه بیشتر و مهاجرت از آن کمتر می شود.