اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر سازگاری زناشویی و خود تنظیمی هیجانی در دانشجویان متاهل دانشگاه آزاد شهر نورآباد ممسنی

پژوهش حاضر باهدف اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر سازگاری زناشویی و خود تنظیمی هیجانی در دانشجویان متاهل دانشگاه آزاد شهر نورآباد ممسنی انجام شد. یک طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون -پس آزمون باگروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان متاهل دانشگاه آزاد شهر نورآباد ممسنی که تعداد آن ها ۵۵۰ نفر بود. از بین این دانشجویان به صورت نمونه گیری در دسترس ۴۰ نفر انتخاب شد و در دو گروه آزمایش (۲۰) و گروه گواه (۲۰) گمارده شد. آزمودنی های دو گروه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از پرسشنامه سازگاری زناشویی گراهام بی اسپانیر(۱۹۷۶ ) و پرسشنامه نظم جویی هیجان توسط گرانفسکی و همکاران (۲۰۰۱)، مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تحلیل داده ها در سطح آمار توصیفی از شاخص های گرایش مرکزی و پراکندگی مانند میانگین ، واریانس و انحراف معیار گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای مورد مطالعه استفاده شد و در سطح آمار استنباطی از آزمونهای پارامتریک و نرمال بودن توزیع داده ها، از آزمون شاپیرو، از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره برای فرضیه اصلی و تحلیل کوواریانس تک متغیره با استفاده از نرم افزار ۲۵spss انجام گرفت . نتایج آزمون تحلیل کواریانس نشان داد که که با در نظر گرفتن نمرات پیش آزمون به عنوان متغیر پراش (کمکی ) آموزش روش روان درمانی مثبت نگر بر سازگاری زناشویی و خود تنظیمی هیجانی در دانشجویان متاهل تاثیر دارد(۰۱/۰.(P≤