بررسی ارتباط باور های خود کارآمدی با کفایت اجتماعی با نقش میانجی سازگاری اجتماعی در میان دانش آموزان ابتدایی استان اردبیل

هدف این پژوهش مدل یابی ارتباط باور های خود کارآمدی با کفایت اجتماعیبا نقش میانجی سازگاری اجتماعی در میان دانش آموزان مقطع ابتدایی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه ی دانش آموزان مقطع ابتدایی استان اردبیل در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ است که شامل ۱۸۴۷ دانش آموز است . از طریق جدول مورگان ۳۰۴ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه کفایت اجتماعی فلنر و همکاران (۱۹۹۵) و پرسشنامه ی سازگاری اجتماعی ، پرسشنامه خودکارآمدی شرر (۱۹۸۲)استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که هرچند کل مدل از برازش نسبی برخوردار بود و ضرایب همبستگی از باور های خود کارآمدی به سوی کفایت اجتماعی معنی دار بود، در کل سازگاری اجتماعی نمی تواند به عنوان متغیر میانجی بین باور های خود کارآمدی و کفایت اجتماعی باشد همچنین ضرایب استاندارد و سطح معنی داری برای مسیر باور های خود کارآمدی به کفایت اجتماعی می توان با اطمینان ۹۵ درصد بیان کرد که مسیر مستقیم این متغیرها معنی دار بوده و کفایت اجتماعیتاثیر مستقیم و معنی داری دارد.