تبیین علم و دانش در نهج البلاغه و بررسی جایگاه آن در جامعه

بزرگان دین و اولیاء الهی همواره برای علم و علم آموزی اهمیت فراوانی قائل بودهاند. امیرالمومنین »علیه السلام« نیز علم و حرکت در طریق آموزش را امری مهم و دارای ارزش و منزلت خاص دانسته و در بسیاری از سخنان گوهربار و الهی خود در کتاب شریف نهج البلاغه به این مسئله اشاره نموده و همگان را به علم آموزی دلالت و ترغیب می نمایند. لکن آنچه از تحقیق در فرمایشات ایشان حاصل می گردد، تلازم علم و عمل و ضرورت اخلاص و ایمان در مسیر علم آموزی است که می بایست به عنوان خط مشی در طی این مسیر نصب العین هر پوینده راه علم باشد. در همین راستا امام علی »علیه السلام «با تاکید وافری که بر تعلیم و تعلم دارند، به شرح علوم مختلف پرداخته ، به برخی از علوم و ضرورت کسب آن صحه گذارده و از آموزش برخی از علوم ضاله منع کرده و آن علوم را نفی نموده اند.از این رو در این تحقیق تلاش شده است با مطالعه ی کتاب شریف نهج البلاغه به این سوال محوری پاسخ داده شود: علم و دانش در سخنان امام علی (ع) و به طور کلی در نهج البلاغه از چه جایگاهی برخوردار است ؟ همچنین پس از یافتن پاسخ این سوال کوشش شده است به تبیین جایگاه آن در جامعه امروزی پرداخته شود. بر اساس یافته های این پژوهش که با بهرهگیری از روش تحلیلی و کتابخانه ای انجام شده است بحث علم و دانش در نهج البلاغه از جایگاه پرارزشی برخوردار می باشد؛ گزارهها و مفاهیم نهج البلاغه به روشنی جایگاه علم و دانش را تصریح می کند.