اثر بخشی گروه درمانی هیجان مدار بر صمیمیت زناشویی و الگوهای ارتباطی زوجین

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی گروه درمانی هیجان مدار بر صمیمیت زناشویی و الگوهای ارتباطی زوجین بود. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این تحقیق زوجهای مراجعه کننده به کلینیک های مشاوره شهر تهران در محدوده زمانی بهمن ماه ۱۳۹۴ بودند که از میان آنها به روش نمونه گیری در دسترس ۳۰ زوج انتخاب شدند. زوج درمانی در ۳ گام شناسایی ، تغییر و تثبیت و در ۱۰ جلسه به صورت یک ساعتی و هفته ای دوبار بار تشکیل شد. شرکت کننده ها برای پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به پرسشنامه الگوهای ارتباطی کریستنسن و سالووی (۱۹۸۴) و مقیاس صمیمیت واکر و تامپسون (۱۹۸۳) پاسخ دادند. دادههای پژوهش با استفاده از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی ، نرم افزار SPSS و مقدار احتمال ۰۵/۰ تحلیل شدند. درمان هیجان مدار برای گروه آزمایش موجب افزایش متغیرهای صمیمیت (۰۰۲/۰(P=، الگوهای ارتباطی کارآمد (۰۱۶/۰(P= و کاهش الگوهای ارتباطی ناکارآمد (۰۱۵/۰(P= نسبت به گروه گواه شد. نتیجه گیری: یکی از این نیازهای زوجین نیاز به صمیمیت است زوج ها باید راه های جدید برقراری ارتباط با یکدیگر را فراگیرند و فرضیات اساسی پیونددهنده خود و همسرشان را عوض کنند. زمانی که زوج ها در انجام این امر شکست میخورند، گروه درمانی هیجان مدار می تواند در اصلاح این فرآید به آن ها کمک کند.