هوشمندسازی شهر با استفاده از اینترنت اشیاء

تبدیل شهرهای فعلی به شهرهای هوشمند باعث توسعه پایدار دولت های مختلف میشود که به توسعه و پیشرفت شهرها و زیرساخت های شهری آن کشور نیاز است. این موضوع به طور کامل بیان می کند در جهانی که کشورهای توسعه یافته آن درصدد گسترش زیربناهای لازم برای شهرهای هوشمند و ارائه خدمات آن هستند، هر کشوری برای جا نماندن از سایر کشورها، ملزم است همراه با آنها به هوشمندسازی شهرهای خود بپردازد . ایده افزودن حسگرها و هوش مصنوعی به اشیاء در طول دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ مطرح شد (و احتمالا قبلتر از این هم صحبت هایی در مورد آن بوده است) اما به غیر از برخی پروژه های اولیه، از جمله دستگاه فروشنده متصل به اینترنت، پیشرفت زیادی در آن زمان حاصل نشد. در واقع فناوری آماده نبود، تراشه ها بسیار بزرگ و حجیم بودند و راهی برای ارتباط موثر اجسام با هم وجود نداشت. برای اتصال میلیاردها دستگاه به هم، پردازنده هایی مورد نیاز بود که به اندازه کافی ارزان و مقرون به صرفه باشند. تصویب برچسب های RFID ، تراشه های کم مصرفی که می توانند به صورت بی سیم ارتباط برقرار کنند، بخشی از این مشکل را در کنار افزایش دسترسی به اینترنت و شبکه های سلولی و بی سیم حل کرد. تصویب IPv۶ که به هر دستگاهی در جهان یک آدرس IP نسبت می داد نیز یک گام ضروری برای مقیاس بندی IoT بود. کوین اشتون در سال ۱۹۹۹ « اینترنت اشیاء» را مطرح کرد، البته حدود ده سال طول کشید تا این فناوری هدف اصلی خود را به طور جدی دنبال کند.