معیارهای حکمروایی خوب شهری در جهان و ایران و رابطه آن با سرمایه اجتماعی

منظور اصلی از تحقق حکمروایی شهری، تبدیل مدیریت توسعه شهری آمرانه، اقتدارگرا و یکسویه به مدیریت چند سویه و مشارکت طلبانه است. شهرهای بزرگ با هویتی پیچیده و پویا از شرایط محیط رقابتی موجود متاثرند و دولتها نیز این واقعیت را پذیرفتهاند که باید این شهرها را برای رقابت در روند جهانی شدن، به طور گسترده تجهیز کنند. کم توجهی به مفهوم شهروند و نقش آن در برنامهریزی و مدیریت شهری باعث کماهمیت شدن مشارکت در پروژه های خدمات شهری شده است؛ به طوری که، نه تنها در مجموعه قوانین و مقررات مربوط به شهرسازی و شهرداری ها بلکه حتی NGO ها در تدوین قوانین و مقررات حقوقی قانونی خود جایگاهی برای شهروندان و شهروندسازی و نیز – مشارکتهای شهروندی در نظر نگرفته اند و صرفا منابع صنفی بخشی خاص از اعضای جامعه را بدون در نظر داشتن پیوند آن با شهروندی دنبال نموده اند. پژوهش حاضر با هدفی کاربردی به بررسی معیارهای حکمروایی خوب شهری در جهان و ایران و رابطه آن با سرمایه اجتماعی پرداخته است. مرور مطالعات و منابع مختلف نشان می دهد حکمروایی مطلوب شهری از الزامات برنامه ریزی شهری است که رابطه مستقیمی با سرمایه اجتماعی دارد.