مروری بر تاثیر رنگ دانه ها و پر کننده ها بر جدایش کاتدی و مقاومت به خوردگی پوشش های آلی

استفاه از پوشش های آلی و اعمال حفاظت کاتدی اط جمله روش های پرکاربرد در صنعت برای پیشگیری و کنترل خوردگی سازه های فلزی می باشد،پوشش ها به عنوان مهم ترین روش برای کاهش هزینه های خوردگی سبب کاهش جریان اعمالی لازم برای حفاظت کاتدی می شوند.اما از طرفی به دلایل مختلفی از جمله عدم آماده سازی مناسب سطح ،عدم بازرسی های دقیق در قبل وحین اعمال و وجود تنش های حرارتی و مکانیکی پس از اعمال همواره دارای عیب و حفره هستند،در کنار مزایایی که در استفاده از تلفیق این دو روش وود دارد پدیده مخربی به نام جدایش کاتدی مطرح می شود که ناشی از اعمال جریان حفاظت کاتدی به سازه پوشش داده شده و ایجاد محیط قلیایی در فصل مشترک فلز/پوشش است که باعث کاهش چسبندگی پوشش و جدا شدن پوشش از سطح می گردد.در یک دهه گذشته تحقیقات زیادی در خصوص تقویت پوشش ها با استفاده از رنگ دانه ها و پرکننده ها صورت گرفته است،این مواد با توجه به عوامل مختلفی مانند ساختار شیمیایی،اندازه ذرات،شکل ذرات،درصد افزوده شده و ...باعث افزایش مقاومت یونی پوشش ها و در نتیجه باعث افزایش مقاومت به خوردگی و کاهش پدیده جدایش کاتدی شده اند،در این پژوهش به بررسی عملکرد رنگ دانه ها و پر کننده ها در بستر پوشش های آلی و تاثیرشان بر پدیده های مذکور پرداخته خواهد شد