بررسی ارتباط عوامل گفتاری با علائم حرکتی در بیماری پارکینسون و نقش پیش بینی کننده فاکتورها ی گفتاری در ابتلا به علائم حرکتی در بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون (PD) یک بیماری پیچیده پیشرونده عصبی شایع مرتبط با سن است . PD شایع ترین اختلال حرکتی و دومین اختلال شایع عصبی پس از بیماری آلزایمر (AD) است . PD در بین افراد کمتر از ۵۰ سال شیوع کمتری دارد و با افزایش سن شیوع آن افزایش می یابد و بین سنین ۸۵ تا ۸۹ سال به اوج خود می رسد. گفتار نیز تحت تاثیر بیماری PD قرار می گیرد؛ تقریبا ۹۰% بیماران PD علائم گفتاری دارند. هیچ درمانی برای متوقف کردن پیشرفت PD وجود ندارد. تشخیص بالینی معمولا_ مدتها پس از آسیب عصبی فیزیولوژیکی قابل توجه رخ می دهد. مداخلات، زمانی سودمندتر می باشند که در مرحله نهفته و قبل از آسیب غیر قابل برگشت قابل توجهی معرفی شوند. بنابراین کشف نشانگرهای حساس اولیه بیماری یک اولویت است . هدف این مطالعه تعیین ارتباط معیار های گفتاری با اختلال حرکتی در بیماران PD و سنجش علائم گفتاری به عنوان یک نشانگر تشخیص زودهنگام اختلال حرکتی می باشد. در این مطالعه ، اطلاعات و داده های گفتاری ۳۰ بیمار مبتلا به PD تازه تشخیص داده شده و درمان نشده و ۵۰ فرد مبتلا به اختلال رفتار خواب با حرکات سریع چشم ((RBD مورد بررسی قرار گرفت . از آزمون T مستقل و ضریب همبستگی پیرسون جهت تحلیل داده ها استفاده گردید. ۱۲ ویژگی گفتاری طراحی گردید که با توجه به اختلالات گفتاری مرتبط با PD مورد استفاده قرار گرفت . ما متوجه شدیم در دو گروه مورد بررسی میان افزایش شدت علائم حرکتی و دو معیار تاخیر تبادل تنفسی و بلندی نسبی تنفس ارتباط و همبستگی معنی داری وجود دارد. همچنین مشخص گردید دو معیار مدت زمان فواصل مکث و بلندی نسبی تنفس دارای نقش پیش بینی کننده و پیش آگهی جهت سنجش و پیش بینی افزایش شدت علائم حرکتی می باشد.