اختلال شناختی خفیف

اختلال شناختی خفیف یک سندرم با نمایه بالینی بین پیری سالم و پیری پاتولوژیک است که فرض می شود ناشی از فرآیندهای پاتولوژیک سیستم عصبی مرکزی است . افراد مبتلا به اختلال شناختی خفیف معیارهای تشخیصی دمانس را ندارند، اما عملکرد شناختی بدتری نسبت به پیری فیزیولوژیکی و طبیعی دارند. متخصصان معتقدند که در بسیاری از موارد، علل اختلال شناختی خفیف ناشی از تغییرات مغزی است که در مراحل اولیه بیماری آلزایمر یا سایر دمانس ها اتفاق می افتد. برخی از عوامل خطر اصلی که تاکنون برای اختلال شناختی خفیف شناسایی شدهاند، سن ، تحصیلات، ضایعه در ماده سفید مغز و افسردگی است . یافته های اخیر محققان نشان می دهدکه برخی عوامل مانند عملکرد افزونگی هیپوکامپ ، وضعیت اقتصادی-اجتماعی ، تعامل اجتماعی ، آموزش بر اختلال شناختی خفیف موثر است . اگر چندین عامل خطر همگرا شوند، ممکن است فرد مبتلا به اختلال شناختی خفیف دچار دمانس شود. جهت جلوگیری از پیشرفت اختلال شناختی خفیف به دمانس ، راهبردهای مفیدی مانند مداخلات ورزشی ، آموزش و توانبخشی شناختی مطرح شده است .