نگاهی به معانی ثانوی تقدیم فعل در شاهنامه براساس داستان کین سیاوش

استفاده از فعل در آغاز مصراع یکی از ساختارهای نحوی برجسته در شاهنامه است . این فعل مقدم، در بیشتر مواقع با شرایط تقدیم فعل بر مسندالیه و اجزای مسند که در علم معانی مطرح است انطباق دارد و از این رو می -توان آن را روشی برای ایجاد اغراض بلاغی به حساب آورد. در مقاله پیش رو، با توجه به کاربرد وسیع این کاربرد نحوی در شاهنامه ، سعی بر آن بوده است که ابعاد مختلف این ویژگی و برآیند بلاغی آن در داستان کین سیاوش مورد بررسی قرار گیرد. بر اساس نتایج حاصل از این مقاله مشخص شد که استفاده از فعل در ابتدای مصراع کاملا هدفمند است و بنابر اغراض بلاغی صورت می گیرد و این ساختار نحوی در خدمت ایجاد معانی ثانوی است . بنابراین ، در مقاله پیش رو با شناسایی و معرفی نوع جدیدی از معنای ثانوی به نام قصد موکد، این معنای ثانوی به همراه دو مورد دیگر با نامهای تاکید بر فعل و اغراق و تعظیم ، به عنوان معانی ثانوی مخصوص به متن حماسی معرفی شدهاند و از این رهگذر کیفیت رعایت مقتضای حال اثر ادبی نیز تبیین شده است . امید است که نتایج حاصل از این مقاله گامی در جهت روشن تر شدن کارکرد ساختارهای نحوی در ایجاد اغراض بلاغی شاهنامه باشد.