بررسی مدل ساختاری خودتنظیمی، خودکارآمدی و خودپنداره یادگیری با عملکرد تحصیلی دانشجویان دوره ای آموزش مجازی

این پژوهش با هدف بررسی بررسی مدل ساختاری خودتنظیمی، خودکارآمدی و خودپنداره یادگیری با عملکرد تحصیلی دانش آموزان دورهای آموزش مجازی انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی (الگویابی علی) بود. جامعه آماری این تحقیق را کلیه دانشجویان دانشگاه های ارائه دهنده دوره های الکترونیکی در شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ تشکیل دادند. بر اساس جدول مورگان نمونه ایی به حجم ۳۷۳ نفر با روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی برای پژوهش انتخاب شد. ابزارهای جمع آوری دادهها شامل مقیاس راهبردهای یادگیری خودتنظیمی پینتریخ و دی گروت، مقیاس خودکارآمدی شرر و مقیاس خودپنداره تحصیلی بک و استیر بودند. دادهها با استفاده از روش الگویابی معادلات ساختاری تحلیل شد. نتایج بدست آمده نشان دادند، مدل ساختاری عملکرد تحصیلی دانشجویان دوره های آموزش مجازی مدلی روا در جامعه مورد پژوهش است و دادهها برازش مناسبی با مدل نظری دارند .(RMSEA=۰/۰۷۶) بر اساس این مدل، ۰/۷۲ از واریانس عملکرد تحصیلی قابل تبیین است؛ از این رو، خودکارآمدی بر خودپنداره، یادگیری خودتنظیمی و عملکرد تحصیلی، خودپنداره بر یادگیری خودتنظیمی و عملکرد تحصیلی و یادگیری خودتنظیمی بر عملکرد تحصیلی اثر مستقیم مثبت و معناداری دارند. در نتیجه عوامل مذکور میتوانند به طور مناسبی عملکرد تحصیلی دانشجویان را تبیین کنند. بر این اساس، احتمالا میتوان عملکرد تحصیلی دانشجویان را با ارتقای یادگیری خودتنظیمی، خودکارآمدی و خودپنداره تحصیلی ارتقا بخشید.