سالیابی دو نمونه باستانی به روش ترمولومینسانس و تاثیر ناحیه پلاتو در سن نمونه ها

یکی از روش های سالیابی آثار باستانی خصوصا سفال، خشت، آجر و تمام اشیایی که در دمای ۴۵۰C پخته می شوند، با هر رنگ و لعابی که باشند استفاده از روش های ترمولومینسانس است. در این روش اساس سالیابی پاسخ ترمولومینانس کانی های کوارتز و فلدسپار می باشد. آخرین باری که نمونه تا دمای ۴۵۰C   گرما دیده است را زمان صفر نمونه در نظر گرفته و عمر نمونه ساخته شده از این لحظه محاسبه می شود. یکی از نمونه ها طبق سالیابی به روش رادیوکربن دارای سن تقریبی ۸۰۰۰ سال و دیگری ۲۰۰۰ سال می باشد که هدف از انتخاب این دو نمونه با عمرهای متفاوت، تاثیر ناحیه پلاتوی به دست آمده از منحنی درخش نمونه ها در تخمین سن آن هاست. در هر دو نمونه میزان دز جذب شده در نمونه پس از آخریش گرمایش نمونه محاسبه شده و سپس با میزان دز سالانه نمونه در منطقه مقایسه شد و از ناحیه پلاتو جهت تعیین بازه دمایی مناسب منحنی ترمولومینسانس جهت تعیین میزان دز جذ شده استفاده شده است. با توجه به ناحیه پلاتو بازه دمایی مناسب برای دو نمونه کاملا متفاوت می باشد و نمونه ای که دارای عمر طولانی تری بوده است محدوده دمایی پایدارش در دماهای بالاتری نسبت به نمونه با عمر کمتر می باشد. در این مقاله ناحیه پلاتو برای نمونه با سن ۹۳۰۳ از دمای ۳۸۸C و برای نمونه با سن ۲۲۹۵ از دمای  ۳۴۱C آغاز شده است که نشان دهنده ارتباط بین سن نمونه و ناحیه پلاتو می باشد.