نقش معلم درتحقق عدالت آموزشی وتربیتی

عدالت آموزشی همواره کانون توجه متخصصان تعلیم و تربیت بوده است. رشد نظریات فلسفی و آموزشی جدید نیز، به امکان تحقق بیشتر عدالت آموزشی کمک کرده است. مفهوم عدالت آموزشی ، تساوی در برقرار کردن فرصتها و امکانات آموزشی برای همگان می باشد، ولی این مفهوم گسترده دارای ابعاد مهم و اساسی دیگری نیز می باشد که بدون توجه به آن، آموزش و پرورش که خود عاملی مهم در ایجاد و بسط عدالت در جامعه می باشد به مانعی بزرگ در رشد و شکوفایی افراد و تعالی و پیشرفت جامعه تبدیل می گردد. یکی از زوایای مغفول عدالت آموزشی عدم توجه کافی مجریان آموزشی در سطح خرد و کلان به استعداد، توانایی، نیازها و علائق فردی دانش آموزان است.بنابراین عدالت آموزشی را نباید تنها در تمهید امکانات دستیابی به تحصیل و مدرسه برای آحاد شهروندان جستجو کرد، بلکه مهمتر از آن تدارک دیدن فرصتهای رشد و یادگیری در زمینه هایی است که با استعدادها، علائق و زمینه یادگیری آنها تناسب دارد.زمانی که فرهنگ عدالت آموزشی در یک سیستم آموزشی حاکم شود، موجبات همگرایی و همسویی بین معلم ها،دانش آموزان و کارکنان آموزشی را فراهم می سازد، جو سازمانی را به سمت علم محوری سوق می دهد و درنتیجه آن سیستم متوازن و پایدارتر خواهد بود. عدالت آموزشی به معنای عام دربرگیرنده بهره مندی همه ی افراد از امکانات، متناسب با نیازشان است. معیارهای تعیین کننده در بهره مند ی از امکانات آموزشی ایجاد عدالت آموزشی شامل استحقاق، ،نیاز میزان تلاش افراد و در نظر گرفتن استعدادها ی ویژه افراد است.