مقایسه کشش ایستا و PNF عضلات همسترینگ بر ریسک فاکتور حس عمقی بعد از اعمال خستگی عملکردی ویژه فوتبال

مقدمه: تمرینات کششی بعد از فعالیتهای ورزشی به منظور کاهش اثر خستگی و بهبود عملکرد در فعالیت بعدی و نهایتا کاهش احتمال آسیب، انجام میشوند. از جمله رایجترین حرکات کششی مورد استفاده ورزشکاران، کشش استاتیک و PNF در سرد کردن و کشش دینامیک در گرم کردن میباشد. بنابراین هدف از این تحقیق، مقایسه اثر کشش ایستا و PNF عضلات همسترینگ بر ریسک فاکتورهای حس عمقی و دامنه حرکتی، بعد از اعمال خستگی عملکردی ویژه فوتبال در پسران جوان شهر کرمان بود.مواد و روشها: آزمودنی های این تحقیق، ۳۰ نفر از بازیکنان فوتبال شهر کرمان در رده سنی جوانان (با میانگین سن ۱۷/۱ ۰/۶، قد ۱/۷۵ ۰/۰۴ و وزن ( ۶۴/۶۶ ۴/۴۶ بودند که به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی و مساوی به دو گروه کشش ایستا و کشش PNF تقسیم شدند. برای مداخله خستگی عملکردی از پروتکل بنگسبو، برای ارزیابی حس وضعیت مفصل زانو از روش مارکر گذاری، عکسبرداری و بدست آوردن زاویه در نرم افزار اتو کد استفاده شد. قبل از اجرای پروتکل بنگسبو، ارزیابی ها انجام شد و پس از اجرای پروتکل، تمرینات کششی مختص هر گروه توسط آزمونگر اجرا شد و در فاصله ۱۵ دقیقه و ۲۴ ساعت بعد از تمرینات کششی مجددا ارزیابی ها صورت گرفت؟ داده های حاصل از آزمون با استفاده از روش آماری آنالیز واریانس مکرر ترکیبی، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: خطای بازسازی زاویه مفصل، ۱۵ دقیقه بعد از اعمال خستگی و تمرینات کششی در هر دو گروه افزایش ( %= -۲/۵۱) و بعد از ۲۴ساعت کاهش پیدا کرد ۰/۰۵) ( %= - ۰/۵۲) ). همچنین تمرینات کششی PNF نسبت به تمرینات کششی ایستا باعث بهبود حس عمقیپس از ۲۴ ساعت شدند .( ۰/۰۵) بحث و نتیجه گیری: باتوجه به یافته های تحقیق، کشش PNF در از بین بردن اثر خستگی بر خطای حس وضعیت نسبت به کشش ایستا موثرتر است و پیشنهاد می شود مربیان از کشش PNF جهت ریکاوری بعد از خستگی و پیشگیری از آسیب های احتمالی، استفاده کنند.