آثار تمرینات اینتروال و دایره ای با شدت بالا بر عملکرد توان هوازی ، بی هوازی ، چابکی ضربان قلب استراحت و ریکاوری دانش آموزان پسر

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تمرینات اینتروال و دایره ای با شدت بالا بر عملکرد توان هوازی ، توان بی هوازی، چابکی و ضربان قلب استراحت و ریکاوری ورزشکاران مبتدی دوره متوسطه دوم می باشد که حداقل ۱ سال سابقه شرکت در تمرینات یک رشته ورزشی را داشتند . نمونه آماری پژوهش ۳۰ پسر ورزشکار مبتدی با میانگین قد ۱/۷۵ متر و وزن ۷۲/۲۲ کیلوگرم بودند که به صورت نمونه در دسترس و داوطلبانه انتخاب شدند . آزمودنی ها در ۲ روز در هفته به مدت ۱۲ جلسه به انجام تمرینات اینتروال با شدت ۹۰ درصد قدرت بیشینه و دایره ای با شدت ۷۵ درصد قدرت بیشینه و با فاصله زمانی ۷۲ ساعت پرداختند. سپس متغیر های وابسته پژوهش شامل توان هوازی ، توان بی هوازی ، چابکی ، ضربان قلب استراحت و ضربان قلب ریکاوری در قبل و پس از تمرینات اندازه گیری شد . تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آزمون کالمو گروف- اسمیرنوف ، تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه و با آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری کمتر از ۰/۰۵ انجام گرفت. نتایج نشان داد که میزان توان بی هوازی در اینتروال ۸۴/۴۷±۱۴/۰۵ و در دایره ای ۸۴/۴۷ ± ۱۴/۰۵ وات افزایش داشته است . میزان چابکی در اینتروال ۱۶/۳۵ ±۰/۵۵ و در دایره ای ۱۶/۷۱ ± ۰/۵۶ ثانیه کاهش یافته است . میزان ضربان قلباستراحت در اینتروال ۳/۴۵± ۶۵/۸۰ و در دایره ای ۴/۹۰± ۶۸/۷۰ کاهش یافته است . میزان ضربان قلبریکاوری در اینتروال ۴/۰۹ ± ۱۱۷/۱۰ و در دایره ای از ۵/۳۵ ± ۱۲۰/۶۰ کاهش یافته است . این نتایج نشان دادتفاوت معناداری در دو گروه وجود نداشت . همچنین یافته های پژوهش نشان داد که توان هوازی در گروه اینتروال ۵۷/۳۲ ± ۱/۴۸ و در دایره ای ۵۵/۵۲ ± ۲/۰۴ میلی لیتر بر دقیقه بر کیلوگرم رسیده ، که نشان دهنده تفاوت معنادار در دو گروه می باشدP≤ ۰/۰۵ با توجه به یافته ها می توان چنین نتیجه گرفت که تمرینات اینتروال و دایره ای با شدت بالا می تواند موجب بهبود توان بی هوازی، چابکی، ضربان قلب استراحت و ضربان قلب ریکاوری شود . اما به نظر می رسد تمرینات اینتروال روش موثرتری نسبت به تمرینات دایره ای برای بالا بردن توان هوازی افراد باشد.