تاثیر هشت هفته تمرینهای پیلاتس بر روی درد و ناتوانی در زنان پرستار مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی

شیوع اختلالات اسکلتی عضلانی و در راس آنها کمردرد یکی از عوامل از کار افتادگی در پرستاران بوده است. هدف تحقیق حاضر، تعیین تاثیر هشت هفته تمرینهای پیلاتس بر روی درد و ناتوانی در پرستاران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی بود. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه پرستاران خانم بیمارستانهای شهر قزوین تشکیل میدادند که در دامنه سنی ۲۵ تا ۵۰ سال قرار داشتند و بر اساس اطلاعات داده شده دارای کمردرد مزمن غیراختصاصی بودند.. پس از نصب اطلاعیه دعوت به همکاری که در بین بیمارستانهای شهر قزوین داده شد و همچنین مراجعات شخصی محقق، تعداد ۳۰ نفر از پرستاران خانم داوطلب و در دسترس (دارای حداقل سه سال سابقه کار) بیمارستانهای قزوین دارای کمردرد مزمن غیراختصاصی، به عنوان نمونه انتخاب شدند. سپس جهت همگن کردن نمونه های دو گروه، محقق بر اساس شدت درد (با استفاده از مقیاس درجه بندی عددی تعیین شد )، نمونه ها را به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره کنترل و تمرین پیلاتس قرار داد. در گروه تمرین پیلاتس دو نفر به دلایل شخصی و یک نفر به دلیل تشدید علائم کمردرد در محیط کار، از ادامه همکاری انصراف دادند و در نهایت ۱۲ نفر در گروه تمرین پیلاتس حضور داشتند.. تمرینهای پیلاتس برای هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه ۶۰ دقیقه بود. پیش از شروع تمرینات و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، شدت درد با استفاده از مقیاس درجهبندی عددی و ناتوانی با استفاده از مقیاس ناتوانی کمردرد کبک سنجیده شدند. از آزمونهای تی وابسته و مستقل به ترتیب برای بررسی تغییرات درون گروهی و بین گروهی استفاده شد. سطح معنیداری ۰/۰۵ در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین پیلاتس موجب کاهش معنیدار درد ۰/۰۲۲) و (P = ۰/۰۰۲ و ناتوانی ۰/۰۴۴) و (P = ۰/۰۳۵ به ترتیب نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل شد. بنابراین نتیجه گرفته میشود که افراد مبتلا به کمردرد مزمن میتوانند از پیلاتس به عنوان یک گزینه تمرینی برای کاهش درد و افزایش بازده کاری استفاده کنند.