سنجش ظرفیت ابعاد تاب آوری شهری با استفاده از روش میانگین مجموع فواصل از حدبهینه - موردمطالعه: شهر شیراز

توسعه شهرنشینی و افزایش کلانشهرها در کشورهای درحال توسعه همانند ایران، تمرکز جمعیت و ایجادبافتهای ناکارآمد شهری از مهمترین عواملی است که باعث شده تا موضوع تابآوری شهرها مطرح شود. هدفاصلی مقاله ارزیابی و مقایسه ی مقادیر شاخص های ابعاد مختلف تاب آوری شهری شیراز با حد بهینه ی مقادیراین شاخص ها در سطح جهانی است. به منظور تعریف حد بهینه، چنین فرض شد که مقدار عددی هر شاخصدر مناطقی در سطح جهان را که تا کنون در آنها بحران های متعددی اتفاق افتاده که در برابر آن تاب آور بوده اند(نظیر ژاپن و کالیفرنیا) می توان حد بهینه ی تاب آور بودن هر شاخص در نظر گرفت. روش تحقیق مقاله توصیفیتحلیلی- تطبیقی است. در این راستا، پس از مروری بر متون نظری و تجربی حاکم بر تاب آوری، به ارزیابیمیزان تاب آوری در سطح شهر شیراز پرداخته شد. آنگاه، با تعریف معیارها و شاخص ها در ابعاد مختلف اقتصادی،اجتماعی، نهادی و کالبدی- فضایی، میزان تاب آوری در شهر شیراز با حد بهینه ی آنها مقایسه شد. داده ها ازطریق سالنامه های آماری و طرح مصوب شهر شیرازجمع آوری شد. در مورد معیارهای نهادی - اجتماعی (سرمایه-ی اجتماعی)، ۳۱۴ پرسشنامه به صورت روش نمونه گیری احتمالی طبقه بندی شده، توزیع و درصد آنها محاسبهشد. نتایج یافته ها حاکی از آن است که در بین ابعاد مختلف تاب آوری، شهرشیراز به لحاظ ابعاد اجتماعی با میزان۱.۳۶ بالاتر از حد بهینه می باشد، بعد اقتصادی با میزان عددی ۰/۶۸ در شرایط مستعد بحران قرار دارد، در بعد کالبدی- فضایی نیز شیراز با اختلاف کم نسبت به شرایط نسبتا بهینه قرار دارد، در نهایت بعد نهادی با مقدار۰/۵ در مرز بین شرایط بحرانآفرین و مستعد بحران قرار گرفته است و در آخر میزان تاب آوری شهرشیراز برابر۰.۹ به دست آمد که بیانگر شرایطی نسبتا تاب آور است.