اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و ناگویی هیجانی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس

مقدمه: مالتیپل اسکلروزیس، زندگی خانوادگی و اجتماعی بیماران را تحت تاثیر قرار می دهد و می تواند پیامدهای اجتماعی، روانی و فیزیکی برای آنها ایجاد کند و بر تحمل پریشانی روانشناختی و عاطفی و ناگویی هیجانی آنها تاثیر بگذارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و ناگویی هیجانی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس شهر تهران در سال ۱۴۰۱ انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران زن و مرد مبتلا به اماس مراجعه کننده به انجمن اماس شهرتهران در شش ماه اول سال ۱۴۰۱ بودند. از بین آنها ۳۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ( ۱۵ نفر) و گروه گواه ( ۱۵ نفر)، گمارده شد ند. افراد گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هفته ای دوبار) درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند؛ گروه کنترل به مدت دوماه در لیست انتظار قرار گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های تحمل پریشانی سیمونز و گاهر( ۲۰۰۵ ) و پرسشنامه آلکسی تیمیا تورنتو- ۲۰ (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴ ) استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره، تحلیل شد. یافته ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون افراد گروه های آزمایش و کنترل در متغیر تحمل پریشانی و ناگویی هیجانی، تفاوت معناداری وجود داشت. نتیجه گیری: در مجموع، با توجه به نتایج این پژوهش میتوان گفت که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند بر تحمل پریشانی و ناگویی هیجانی و عاطفی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس، اثربخش باشد.