تبیین روش بکارگیری رویکرد بیومیمیکری، معماری و ساخت دیجیتال درتوسعه سیستم های یکپارچه طراحی

بیومیمیکری علمی کاربردی است، این رویکرد با مطالعه طرح ها، سیستم ها و فرآیندهای طبیعی می تواندمنبع و سرچشمه ی راه حل برای مشکلات انسانی باشد. تحقیق در بیومیمیکری با هدف توسعه ی روش هایطراحی معماری بر پایه ی اصول بیومیمیکری به کمک ابزار دیجیتال می باشد، اصولی که لازمه ی طراحی است وساختار یکپارچه اش حاصل سهولت پروسه تولید و ساخت آن می باشد. طراحی یک ساختمان نیازمند دقت فراواندر طراحی یکپارچه ساختار، سیستم و سازه می باشد؛ بدین معنا که: چنانچه تغییری در یکی از این سه حاصلگردید تغییرات لازم در طراحی دو عامل دیگر نیز همزمان صورت پذیرد؛ چنانچه این تغییرات به شکل موازی وهمزمان انجام شود، ضریب خطا کمتر خواهد شد. این رویکرد برای ساختمان هایی با پیچیدگی و مقیاس خردمناسب می باشد، مشکل زمانی است که ساختمان ها پیچیده و مقیاس کلان می شود؛ در اینگونه سیستم ها یکتغییر به ظاهر ساده موجب ایجاد پیچیدگی های فراوان در ساختار و ایجاد تغییرات فراوان در سایر سیستم هایهمجوارش گردد، بعلاوه زمانی که در طراحی از برنامه هایی استفاده شود که سیستم پشتیبانی و آپدیت اتوماتیکبرای اعمال تغییرات در کل طراحی نداشته باشد، لازم است که اعمال تغییرات به صورت دستی انجام گردد؛ کهبرای ساختمان های کلان و پیچیده بسیار وقت گیر با ضریب خطای بالا می باشد.فرآیند طراحی طبیعت، بکارگیری سیستم های اطلاع رسانی برای جهت دهی مناسب رشد و مراقبت ازارگانیسم بر اساس شرایط، تعاملات و تغییرات درونی و بیرونی می باشد. تمامی سیستم ها بصورت مستمر وهماهنگ به روزرسانی می شوند و به شکل گروهی به منظور دستیابی همه جانبه به حداکثر توان عملکردیسیستم، همکاری می نمایند. چنانچه چنین یکپارچگی و هماهنگی در طراحی معماری به کمک روش ها و ابزارهوشمند دیجیتال انجام پذیرد، امکان ساده سازی سیستم های طراحی معماری در فازهای مختلف افزایش می یابد،و میتوان بطور مداوم و با صرف کمترین زمان روند تغییرات سیستم را با توجه به مدل انتخابی با سرعت موردبررسی و آزمایش قرار داد.