توسعه مکران و با تاکید بر ایجاد توافقنامه کشورهای فارسی زبان و با استناد به سند توسعه سواحل مکران

پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران و در جهت آرمان خواهی حمایت از محرومان همواره، توسعه سواحل مکران از دغدغه های کارگزاران ایرانی اعم کارگزاران لشکری و کشوری بوده است به همین علت تاکنون تلاش های علمی دانشگاهی و میدانی گسترده در این خصوص صورت گرفته است اما باگذشت ۴۳ سال هنوز سواحل مکران به توسعه درخور شایسته خود نرسیده است. از طرفی با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و تشکیل کشور تاجیکستان و اتمام جنگ افغانستان و خروج نیروهای غربی از این کشور، خشکی بست بودن دو کشور مذکور، داشتن زبان مشترک فارسی و قرابت فرهنگی و تاریخی، بار دیگر این فرصت را برای ایران فراهم کرده است که ایران بتواند راهبرد جدیدی را در تحلیل گفتمانی خود که همانا توسعه سواحل مکران و ایجاد اتحادیه کشورهای فارسی زبان را ایجاد نماید. نوشتار به دنبال نشان دادن رابطه دو معقول توسعه سواحل مکران و تشکیل توافقنامه کشورهای فارسی زبان با متغیر ابژه ای جغرافیا و به کمک استناد به سند بالادستی توسعه سواحل مکران هست. این تحقیق با نگاهی تلفیقی از نظریه واقع گرایی روابط بین الدولی و با کمک مولفه های سه گانه سیاست جغرافیایی به این نتیجه می رسد که درصورتی که کارگزار ایرانی به معقول سرمایه گذاری خارجی توجه کنند می توانند توسعه چندجانبه سرزمینی و فرا سرزمینی را با استناد به سند بالادستی توسعه سواحل مکران ایجاد نمایند.